بگذشتم و بگذشت مرا

رویا های تنهائی - بگذشتم و بگذشت مرا

وقــــت رفتن نشـــــنیدم کــه مرا یاد کـــنی

تو که شیـــــرین منـــــی یــاد ز فرهاد کنـی

سوختم چون بــــشنیدم که زمن بگسستی

پیش چشمم به رقیبم به خوشی بنشستی

لاله گون شـــــد همه جانم ز جفـــاکاری تو

چشـــــم امــــید ندارم بـــــه وفا داری تــــو

رفتــــــم از خاطـــــر تو یاد ز مجــــنون نکنی

یاد ایـــــن بیکسِ آواره ی دلــــــخون نکـــنی

منکه بگذشتم و بگذشت زمن هرچه که بود

لیک این رســــــم وفا با منِ بیچــــاره نـــبود

تا"رسا" هست وقلم هست غمی نیست مرا

چون دلش سوخته داند که چه سوزیست مرا

هرگز بر نمی گردی

من فراموش شدم

کس نباشد همچو من

جبر است حضور

راست گفتی