چو باد سَرسَر

چو باد سَـــــرسَــــــــر این رشته گسستی

شـــــــدی خاک و به رخسارم نشستی

دو چشمم کور گشت و سینه ام داغ

چه آسان کوله بارت را تو بستی

گیتی رسائی

گفتند امان

بگـــــــــــــداخته در هــــــــمه جــــــــهان دل

گفتـــــــــــــــند اَمان بــــــه صد زبان دل

از من تو بگو به جمع عــــــــــشاق

مُردَست به سینه ها نهان دل

گیتی رسائی

او مالک ماست

ما هلاکیم و جهان هالک ماست

نیـــــستیم از خود و ،او مالک ماست

اندرین بحر فقـــــــط نیســـــــــتی است

حق هــــــمین است چون او ســــــالک ماست

گیتی رسائی

خدایا تو آگهی

سنـــــــگین ترم ز درد ، خــــــــدایا تو آگهی

دیگر بــــس است اینهمه غمها، عنایتی

شیــــــرین نبود زندگیم ، تلختر مکن

از آنچه داده ای ، ندارم شکایتی

گیتی رسائی

میدانی بگو

حاصل یک عمر بودن چیست ؟ میدانی بگو

دیده ام نادیده  یک خوشبخت. میدانی بگو

های و هوی زندگانی حاصلش جز درد نیست

سینه را جز درد انبان نیست . میدانی بگو

گیتی رسائی

مسوزانم

مسوزانم ، زمن چیزی نمانده

ببین جستم ، دگر خیزی نمانده

اسیـــــرم ، ناله هایم در گلو مرد

چنان گیرم ، که پرهیزی نمانده

گیتی رسائی

حاصلم اینست

سر به سر گر درد باشم ، چاره ام اینست این

دست بر آتش چو بردم ، ناله ام اینســـت این

دلبـــــــری دیگر ندارد سود ، می باید گداخت

می گدازم ، می فروزم ، حاصلم اینـــست این

گیتی رسائی

خطا این بود و بس

دلبـــــــــــــری هایت سرابی بود و بـــــــــــس

من خــــــــــطا کردم خـطا این بود و بس

مــــــــــی گریزی از نگاهم؟ مرحبا

آخر مهر و وفا این بود و بس

گیتی رسائی

توانم تو برده ای

ســـــر خــورده ام ، که صـــبر و توانم تو برده ای

از خویـــــــش رفته ام ، که نــــــشانم تو برده ای

دیگر مپــــــــــرس از مـــــــــن و از روزگار مـــــن

چون نیســــــــــت طاقتم ، به گمانم تو بـــرده ای

گیتی رسائی

راه عاشقی

دلم مـــــی سوزد. این دنیـــا قـــــــــماره

فرو بـــــــستم لبـــــــــم را از گلایه

زمن خاکســـــترم هم رفت بر باد

ندارد عاشقی راهی . محاله

گیتی رسائی

دلم از گناه می پرهیزد

دل می رود و ، نگاه مـــــــی پــرهیزد

از شام و شب و پگاه مـــی پـــــرهیزد

یک عمر به لحظه ها دلم خوش کردم

وکنــــــون دلم از گــــــناه می پرهــیزد

گیتی رسائی

عشق پرنده

دیگر مـــــپرس راز دلـــــم را ، نگفتنــیست

لب بسته ام که خصلت دردم کــشیدنیست

اگه نمی شوی تو که فارغ نشـــــسته ای

عشــــــــق پرنده ها به گــمانم پریدنیست

گیتی رسائی

نشانی نیست از من

خطابم کرده ای دیوانه ، آری

به چشمت گشته ام بیگانه ، آری

نشانـــی نیســــــت از من جــز غم دل

تو چــــــون شمعی . منــــــــم پـــــروانه ، آری

گیتی رسائی

شورآب زاده ام

دریا دلم ، ولی چه سود ؟ که شورآب زاده ام

گویندعاقلم،چه سود؟که دل از دست داده ام

آتش به خویش میزنم و ، خنده می کنم

سر را به آستان تو اکنون نهاده ام

گیتی رسائی

خویش را گم کرده ام

خویش را گم کرده ام اندر بیابانی غریب

بی نوا ، بی همزبان ، این است تاوانـــی عجیب

درد را بامن تـــوگوئی آفریــــــدند از ازل

دل نسوزان ، درد من آخر کجا دانی طبــــــیب؟

گیتی رسائی

بی خود ز خود

زیر باران میروم ، مست پریشان میروم

با دلـــــی پرغصه و با چشم گریان میروم

می کشم نقـــــــــــش دلی را روی مــــوج آبها

زآن ســــــپس بی خود زخـــــــــود از دیده پنهان میروم

گیتی رسائی

خورشید مغرب

دلبرانه سوی مغـــرب می بری خورشــــــید را

شب فروزان می کنی اســـــــتاره ی ناهید را

گرچه شــب تارست اما ماهتابت روشن است

می نوازد باد ســــــرســـــر شاخه های بید را

گیتی رسائی

دل دیوانه سیری چند؟

دل دیوانه سیری چند ؟ پرسید

دل دیوانه شد پابند، پوسید

زبس گفتی زهجر و وزجدائی

زتو حتی زیک لبخند ؛ ترسید

گیتی رسائی

مشتاق تو بودم

مشتاق تو بودم و زجان بگسستم

بی آنکه خورم شراب این سان مستم

خوشحالم ازین حال وازین احوالم

از خویشتن خویش چه آسان رَستم

گیتی رسائی

خوش نشین

ای کاش مصلحت نبود بسوزیم این چنین

خود رفته ای به اوج و مــــــنم ساکن زمین

آب و هــــــــوای روی زمین نیست آنچنان

مارا چو خویشتن چنان خوش نشــــین نبین

گیتی رسائی

تاوان عشق

تاوان عشــــــــق را دل غــــمدیده می دهد

تــاوان درد جان ستـــــمدیده مــــــــی دهد

تاهــــست عشق و درد جهان روبراه نیست

تاوان هــــجر را تن تب دیـــــــــده می دهد

گیتی رسائی

دشمن

باورم شد دشمنی، وقتی که نیشم می زدی

پیش هر بیگانه ای ، برقلب ریشم می زدی

وقت خلوت شهد در کامم نمودی بی حساب

در قفا برعکس آن بودی که پیشم می زدی

گیتی رسائی

زیر باران می روم

نـــــــرم نرمک زیــــــر باران مــــــــــی روم

بی خیال ِ باد و طـــــــــوفان مــــی روم

خیـــــــــس خورده دردهایم گـــوئیا

چون سبکبالان خرامان می روم

گیتی رسائی

خود فروزی

در مرام عشق اما، بی نیازیها دواست

گرشدی عاشق همه درد و بلاها کیمیاست

میـــــــــخری هر درد را با تارهای جان خــــــــویش

عاقبــــــت آتش شــــــــوی این خود فروزیها شـــفاست

گیتی رسائی

بر ما تاختی

دلبری کردی و مارا در بـــــلا انداختی

پیش هر نامردمی رفتــی و برماتاختی

این چنین شمشیر برمامیزنی ازروبرو؟

پرچم پیـــــروزیت را گو کجا افراختی؟

گیتی رسائی

رفته ای کنون

گفتی  که مــــی روی ز برم رفتــــــه ای کنون

بر آتشــــــم نشــانده ای و رفته ای کنــــــــون

گفتـــی مکن تو شکوه به  حال و به روزخویش

کی گفتمت برو ؟ چه کنـــــم ،رفته ای کـنون

گیتی رسائی

من و تو

من شــــراب تلخ میخواهم ، تو شور باده ای

من دلـــی پر سوز میخواهم ، تو آتش پاره ای

من چو یک جـــام تهی در گوشه ی میخانه ام

توچنان کوهی که پر از خاک و سنگ خاره ای

گیتی رسائی

به غمزه ای خوش بود

نگاه کن دل ما را به غمزه ای خوش بود

به بوستان نگاهت به سبزه ای خوش بود

چه شد که رفتی و با ماچرا چنین کردی؟

زعاشقی و زمستی به لحظه ای خوش بود

گیتی رسائی

خار چیده ایم

دردشت روزگار ببین خار چیـــــــــده ایم

پشتم شکسته بسکه برآن بار چیده ایم

دیگر نــمانده آه به لب،تـــــــوش در بدن

صدهــــــا هزار اشک بررخ بیمار چیده ایم

گیتی رسائی

یک جرعه داد

هرآتشی که بود ، دل مارا کباب کرد

این دردهاســـــت که باید کتـــــاب کرد

دریاســت دل نه عجب از خــــــــــــــیال خام

یــــــک جــــــــــــرعه دادو حــــــــــــال دل ما خراب کرد

گیتی رسائی