حال خوش

بی خبر از خویشتن

به کنارت به خدا  زخویشتن بی خبرم

اگرم کــــــنی فرامـــــــــــوش ، نیابی اثرم

به چه کس بَرَم شکایت زچه کس کنم حکایت

که تــــــــو دریائی و مـــــــن بی تو ســـــــرابی دگرم

گیتی رسائی

دلشدگی

در طربــــــــــخانه هــــــــوای گُل یادت کردم

عشـــــــــق را باهمه مستی به فدایت کردم

رفتـــــــم ازهــــــــوش که برپای گــنه آویزم

مهربانی به خــــــــطا، جای جــــفایت کردم

دوستــان پیــــــش رخُت رنگ رخُم را دیدند

بــغلــــــــط باز من ایــــن داغ به غایت کردم

مــــــن ازین دلشدگی، شــیفتگی جان نبرم

درهمیــــــــن حال ببین حـــــــظ نهایت کردم

هرکــــــــجا بودی و بـــــودم دل من آنجابود

باز هـــــــم باز هـــوای توو کـــــــویت کردم

اینـــــــــهمه عـــــشق سزاوار وفا بود ولی

ازتـــــــو من پیــــش خداوند شکایت کردم

چشـــم بستی و نبودی به جهانی که منم

من بیدل چو "رســــــا" حس رضایت کردم

گیتی رسائی

شکایت

سبک گـــــــشتم چو کــــــردم من شـــــــکایت

چــــو گفـــــتم درد خــــود را در نـــــهایت

ندانســـــتم که پـــــایـــــانی نـــدارد

که دارد زندگانی بس حکایت

گیتی رسائی