غرق رویائی

زاشک من تو چه ترســـی. که غـــــــرق دریائی

مــــــــــن ازگذشته چه گویــــــم .تو فکر فـــردائی

مراغمـــــیســـــت کـــــه خاکــــــستر آرزو دارم

مــن اهل سوز و فراغم .تو مـــــــحو رویـــــائی

مـــــن آسمان و زمــــــینم زغـــــــــم یکی گشته

توازنــشاط و طرب گوئـــــــی ازفلان جـــــــائی

مـــــــــرا نبود امیـــــــد رهـــــائی از غــــــــم تو

به جان خـــــــــریده تنم داغ و ننـــــــگ رسوائی

نـــــــبوده ام به کــــــسی بیشتر زتو مـــــــشتاق

تـــــــوجزئی از تن ما نیســــــتی .همـــان مائی

به بــــــاور چه کــــــسی گـــنجد این حکایتها؟

که در نگـاه خــــــموشم نـــــــهفته غـــــوغائی

دلم بســــــــوخت زمانی که عقل حـــــــاکم شد

ولـــــــی چه سود که رفت از کََـــفَم شکـــــیبائی

کنـــــــون منم چو کبوتر اسیـــــــر پنجـــه ی باز

ولــــــــی خوشم که نـــــــدارم ز مـــرگ پروائی

"رســــــــا" نبوده به دردت دوا سخــــــن گفــــتن

کـــــــــه حرف بیهده هـــــــرگز نـــــگفته دانائی

گیتی رسائی