دردی است درین دلم نهانی / کان درد مرا دوا تو دانی
تو مرهم درد بیدلانی / دانم که مرا چنین نمانی
من بندهی بی کس ضعیفم / تو یار کسان بی کسانی
گر مورچهای در تو کوبد / آنی تو که ضایعش نمانی
از من گنه آید و من اینم / وز تو کرم آید و تو آنی
یارب به در که باز گردم / گر تو ز در خودم برانی
از خواندن و راندنم چه باک است / خواه این کن و خواه آن تو دانی
گویم ارنی و زار گریم / ترسم ز جواب لن ترانی
پیری بشنید و جان به حق داد / عطار سخن مگو که جانی
دردی است درین دلم نهانی / کان درد مرا دوا تو دانی
تو مرهم درد بیدلانی / دانم که مرا چنین نمانی
من بندهی بی کس ضعیفم / تو یار کسان بی کسانی
گر مورچهای در تو کوبد / آنی تو که ضایعش نمانی
از من گنه آید و من اینم / وز تو کرم آید و تو آنی
یارب به در که باز گردم / گر تو ز در خودم برانی
از خواندن و راندنم چه باک است / خواه این کن و خواه آن تو دانی
گویم ارنی و زار گریم / ترسم ز جواب لن ترانی
پیری بشنید و جان به حق داد / عطار سخن مگو که جانی