ولی....
سه شنبه, ۸ بهمن ۱۳۹۸، ۱۱:۵۵ ق.ظ
این خانه قشنگ است (ولی)خانۀ من نیست
این خاک چه زیباست (ولی)خاک وطن نیست
این کوه بلند است (ولی)نیست دماوند
این رود چه زیباست(ولی)رود تجن نیست
این شهر عظیم است (ولی)شهرِ غریب است
این خانه قشنگ است (ولی)خانۀ من نیست
پاریس قشنگ است (ولی)نیست چو تهران
لندن به دلاویزی شیراز کهن نیست
دیگری بشود صاحب روح و جان آدم. این مقام بالایی است. نه برای آن صاحب روح و جان. بلکه برای او که دل و جان را داده است به محبوب. این مقام والایی است که نیازمند بخت بلند و مهربانی گسترده است.
این وفا و پایبندی محض در کنار لفظ ولی که عموما برای بهانه در آستانه دور شدن ها استفاده میشود، طنز لطیفی است، دلهرهآور و البته تا انتها که بخوانیم جیگر حال دراور!