دیوانگیها

مــــــرا دیوانگیـــــــها پیــر کرده

چو آتـــش زآبِ هستی سیر کرده

چه حـــاصل از فغــان و ناله و آه

مـــــرا چــشمی سیه زنجیر کرده

گیتی رسائی

همراهی ندیدم

من از ایثــــــار جــز خواری ندیدم

زیـــــــاری. مهر و دلداری نــدیدم

شدم مرهم ،شدم رنگ و؛ شدم مهر

ولـــــــی افســــوس همراهی ندیدم

گیتی رسائی

آتش سینه سوز

مرا دردیســـــــــت در دل عاشــــــقانه

کزآن . آتـــــش گــــــرفته آشـــــیانـــه

چنــــــان گرم است از غم سینه ی من

کــه آتــــــش را کند آئــــــینه ی مـــن

خـــــــداوندا تو میدانی چـــه سوزیست

که آتش نیســــت این. آتش فروزیســت

بگــــــیر این دل . مرا آســـــوده ام کن

مــــــرا زین بـــــیشتر فرســوده ام کن

دل آزاری شــــــده  کار رقـــــیــــــبم

هــــــــزاران درد ِبــــــیدرمان رفیـــقم

"رســــــــا" دلدادگی بس کــــن. تمــامی

سیــــــه کردی تو  عــــمر و زنــــدگانی

گیتی رسائی

ناز شستم

من آن زیـــبا پسندِ بت پــرستم

که دستی نیسـت بالاتر ز دســـتم

ترا جـــــای جهانی می پرسـتم

من این هستم .چنینم .نازشستم

گیتی رسائی

مرا ایکاش درمان کرده بودی

مرا ای کاش درمان کــــرده بودی

به یک لبخند مــهمان کرده بودی

اگر بخــــــشــنده بـــــــودی نازنینم

برایــم مرگ آســـــــان کرده بودی

گیتی رسائی

ناله ی من و دل باهم

در طربخانه تو بودی و .مـــــــن و دل باهم

ناز میکردی و من با دل خود نازکشیدم باهم

کو ؟کجائی؟ به کجایم ؟ به چه حالم بی تو؟

حالیامن بکنم ناله و دل ناله کــــند. ما باهم

گیتی رسائی

هرچه پیش آید

سرنشــــــــین قایق عشقم ولــــی دلمرده ام

بوستان عشق جایم . شاخه ای پژمرده ا م

دلستـــانی نیست دیگر . غرقِ دنیای خودم

خنده برلب میـــــنشانم .درنهان افسرده ام

آسمــــــانم هست.امـا بی ســــــتاره .تارِتار

من زدست خویشتن بیش از همه آزرده ام

درسکوتم هــست غوغا در دلم آتــــشفشان

من غم دل را مثال شهد شیرین خورده ام

هرکه می پرسدچرا با خویشتن بد میکنی؟

پاسخم اینــست .عمری بارِدل را برده ام

سینه ام شد پاره پاره قامتم شد همچو دال

بسکه بنشاندم هزاران رنگِ غم برگُرده ام

ای"رســـا" دیگر نباید بیش ازین ها ناله کرد

خویش رابرهرچه پیش آید کنون بسپرده ام

گیتی رسائی

باید دل گسست

داده ام بر بــــــــاد این دنیا و آن دنیای خـــــــویش

نی دگر آئــــــــــین مانده در برم نـــــــی حب کیش

آنکه میســـــــوزد دلش داند چه باشد حال  مــــــا

شـــــــاید او پرسـد گــــهی حال و گهی احوال ما

مـــن زدنیــــــا نالـــه دارم نی دســــــت این وآن

آتــــــــشی دارم که مــــــــیسوزاندم تا پای جــان

ناله کــــــــی آرام سازد روح و جان خســته ام ؟

درد را گــــــویا که خوداینــــگونه برخودبسته ام 

راســت گویا گفته اند خودکرده را تدبیرنیــست

این چنین خود کرده را راهی بجز زنجیر نیست

تاجهان هست و" رسا" هست و دل دیوانه هست

چاره ات اینــــــست .باید دل ازین دنیـــــاگسست

گیتی رسائی

حدیث عشق

هرکــــــــس بدید روی مــــرا از تو یاد کرد

این رنگ و روی من. دل دشمن چه شاد کرد

گفـــــــــتم حدیث عـــــــشق نهان میــــشود ولی

با هر نفـــــــس زداغ دلم .سینـــــــه داد کـــــرد

گیتی رسائی

آب از سرم گذشت

رفــتی برو که آب دگر از سرم گذشــــــت

خواب از سرم برفت و هواازسرم گذشــت

کردم هــــزار بار تجربه ی روز هجر را

غیر از تو هرچه بود خیال از سرم گذشت

گیتی رسائی

دلبستگی

دگر از دل نهادن خسته گشتم

زبـــس بردرد و غم وابسته گشتم

چه حـــــاصل دارد این دادو ستدها؟

غلــــــط بـــود از ازل دلبســــــته گـــــشتم 

گیتی رسائی

افروختم من

هزاران بار درخـود سوختم من

غم خود را به دل اندوختم من

نگفـــــتم با کسی سوز نهانم

چو شمعی بیش و کم افروختم من

گیتی رسائی

میوه ی تلخ

هرآنچه کرده ای در چشم من بین

نهالی کاشتی پس مــیوه اش چین

چنان تلخ اســت بارش بردل من

رسیـــــده داد و افغانم به پروین

گیتی رسائی

د

آوای درد

ســــــرودی نیســـت این آوای درد است

نــشانش بین ، عیان بر روی زرد است

دلم مُـــــــردو به خـتــــــمش من نشستم

مــــــرا این دردهـــــا بیــچاره کردست

گیتی رسائی

هی زده ام

با یاد رُخ تو تا ســـــــحر می زده ام

بی یاد رخ تو لب به می کی زده ام ؟

گفتـــند که می بخور زیــــــادش بروی

با یاد تومی نه یک دوصد ،هی زده ام

گیتی رسائی

پرو بال شکسته

زبار غم نشود شانه های من خالی

نمانده از غم دوران برای من حالی

عجب مدار که خم گشته ام بمثل کمان

شکسته گشت مرا بود گر پرو بالی

گیتی رسائی

غافلان

ما را ببین که دل به چه کاری نهاده ایم

برپشت دل نگه که چه باری نهاده ایم

گفتند عاقلان که نشین در سرای خویش

ما غافلانه عقل را به کناری نهاده ایم 

گیتی رسائی

خیال تو

صبوری پیشه کردم تا بیائی

مرا از درد و غم فارغ نمائی

خیالت را فرستادی به خوابم

خیالت کی کند دردی دوائی

گیتی رسائی

مرا رها مکن

دیگر نـــــمیکنم گله تـــرک مرا مکن

میسوزم از فراغ به  دردم رها مکن

لذت گداخت جان و تنم را دراین دیار

اما تــــرا ، ترابخـــــــدا ترک ما مکن

گیتی رسائی

لحظه های ناب

گاه بین دوســـــتان رخساره پنهان میکنم

بردن این درد را ایــــنگونه آسان میکنم

یاد آن دوران که از مستی گریـبان چاک بود

لحظه هایم لـــحظه های نابتر از ناب بـود

گیتی رسائی

خون جگران

بیهوده مگو که عاشقــــان جام جــــهانند

دیدم به دو چشمم که همــــه دل نگرانند

چون شمع به سرشعله ودرسینه پرازآه

اینان هـــمه ازطایفه ی خون جگرانند

گیتی رسائی

دقیقه ها

گم کرده ام تــــــــــرا به میـــــــــان دقیـــــقه ها

بـــــــــس سالهاست که بسته شــــدم بر دقیقه ها

هـــرلـــــــحظه را که نــــــیست خیالت کنار من

بیــــــهوده میـــــــــشود به کــــــــــنارم دقیقه ها

افــــــــسرده گشـــــــته ام بخدا بس شــــمرده ام

شـــــــب تا به صـــــبح تا به سحر من دقیقه ها

گفــــــــتی گذشت لیک ندانی چه ســــان گذشت

بگذشـــــــته است با غم عشـــــــقت دقیــــقه ها

مـــــــــارا حدیـــــث عشـــــق به بیراهه میبرد

گـــــــــرم است روز و شــــــــبم با دقـــیقه ها

انــــــدرخیال .بــــــاتو خوشم، عالمم خوشست

افـــــــسوس پــــایدار نبــــــاشد دقـــــــــیقه ها

دلــــــــواپسم تمام شــــــــود کـــــــوک ساعتم

آنگه بدر رود ز جــــــهانـــم دقـــــــیقه هــــــا

دل مرده اسـت در تو "رسـا" فکر خویش باش

رحـــــــــمی به حال تو نکـــــند این دقیقــه ها

نقاش

دریا تو بِکــــــــش . پُر ازغــم این دوران

خونیــــــــن دلکی در ته دریا پنـــــــــهان

یک موج بکش به رنگ درد دل مـــــــن

یــــک قایق پر زسینــــــه های ســــوزان

جنگل تو بکـــــش .بکش فقط نقش خیال

یک لاله بکـــــــش میان آن ســـرگردان

طـــــوفان دل مرا نشــــــــان بر دل آب

یک شــــــعله بکش میان آن چون طوفان

همچون دل عاشـــــــقان بی تاب و قــرار

مـــهتاب بکش کنار یـــــــک گوشه ی آن

چنــــــد ین تو  ســــــتاره بر رخ ماه بکش

آن طـــــــور که بیـــــــدلان بگــــیرند نشان

دیــــــــوانــــــــــگی مــرا به خــــــــاطر آور

یک صورت مــــــرده از رخ یک انـــــسان

اما تــــــو ز رنگ آســــــمانش پـــــــرکــن

چــــون ماه بــــــکش .صورت ماهی رخشان

بــرچشم"رســــــــا" بکش تو نقاشــــی خویش

وانگه تو بکــــــش اشک درآن بـــــــــی پایان

گیتی رسائی

مریض عشق

به من گفتی که گیرم راه خود را

زخورشیدی دگر گرمای خود را

تو گفتی من نباشم لایق تو

بروپیدا بکن همپای خود را

به دینم لطمه زد لغزید پایم

تو پوشاندی زما سیمای خود را

به لب خشکید فریادم ولیکن

تو میکردی به پا غوغای خود را

نگشتی یار تا از دست رفتیم

نظر کن خاک زیرپای خود را

گرفتم حلقه ی زلفی دگر را

کنم از تو جدا فردای خود را

ندانستم جدا از دل نگردی

زدم آتش دل و دنیای خود را

"رسا" کی همدلی باشد دوائی؟

مریض عشق دارد جای خود را

گیتی رسائی

نفهمیدی چه حالم

چو رنجاندی نپرسیدی ز حالم

شکستی قلب و سوزاندی تو بالم

چو مومی نرم دردست تو بودم

ازآن نرمی ببین رو بر زوالم

مرا ازسوختن ترسی نباشد

که گلگون تر ز آتش بُد جمالم

تو دیدی صورتم رسواگرم شد

سیه شد روزگار پر جلالم

ندانستی تو قدر عاشقت را

که من در عشقبازی بی مثالم

ندید همچو مست ِ شرابی

که من چون آب کوثر بس زلالم

تو گلزار جهان بودی دریغا

درآن گلزار همچون نو نهالم

شدم من چون "رسا" در خود شکیبا

نبیند هیچکس بر رخ ملالم 

گیتی رسائی

غم دل

بـــــــگو دل را کــــــــــجا باید گـــــــــذارم

که مـــن یاری در این دنــــــیا نـــدارم

زتنهـــــــائی دلم در خون نشسته

زگفتن از غمم پروا ندارم

گیتی رسائی

جفا اندوختم

دل چـــــو هَشتَم. خویشـــــــتن را کــوفتم

ناله را خــــــــوردم .لبـــــــــم را دوخـــتم

قـــــــصه ی مجنــــون مرا افسرده ساخت

من چو او ازعشـــــــق و غمها ســـــوختم

او اگر فرســــــــــود .لیک افـــــــسانه شد

منــــــکه گم اندر قـــــــفا افــروخـــــــــتم

رفت و آمد. همچومــــــــن. بیش ازشــمار

قصـــــــه ها تکرار میـــباشد چرا نآموختم 

میکــــــنم نـــــــــــاله ز دســـــت روزگار

بـــس وفا کــــــــردم .جـــــــــفا اندوخـــتم

گاه مینـــــــالم ازیــــن. گاهــــــــی از آن

مهره ی مـــــارم کجــــا بفروختـــــــــم؟

چون"رسا" بگـــــــــذشتم و بگــــذاشتم

این چنین خود را سراپا ســـــــــوخـــــتم 

گیتی رسائی

دل دیوانه ی من

باز امشب بهوایت پر زد

دل دیوانه ی من

همره خواب به دیدار تو آمد امشب

دل دیوانه ی من

دست در دست تو انداخت نگه در نگهت

دل دیوانه ی من

بی خبر بود که دیدار تو خوابست و خیال

دل دیوانه ی من

تا سحر عطر تو در جانم ریخت

دل دیوانه ی من

همچو شیطان به گناهم آویخت

دل دیوانه ی من

نورخورشیدچوآمد بگریخت

دل دیوانه ی من

باز گفتم به خودم وای از تو

دل دیوانه ی من

ز"رسا" حرف شنو . حرف شنو

دل دیوانه ی من

دل دیوانه ی من

گیتی رسائی

ره نابودی

گر بمیرم نـــــــخورد غم یاری

نکند هیچکـــــسی غمخواری

بایداز خویــش کنــم دلجوئی

که ندیدم زکسی خوشروئی

هرکه آمد به دلم سوز نهاد

غم خود بر سر غمهام نهاد

هیچکس ره به درونم نابرد

غم هر دوست دل من پژمرد

بازبان نیی .که به دل یار بُدَم

بی طمع مونس و غمخواربُدَم

خوشدل از شادی یاران بودم

سر زشکرانه به خاکش سودم

ولی افســـــوس نبردم سـودی

اندرین راه "رســـا" نابودی

گیتی رسائی

جانان من

باز دیشـــــــــب دل هوای کــــوی جانان کرده بود

نیمه ی شب آرزوی دیدن رخسار جانان کرده بود

او نمـــــــیداند. جــــواب اشک و آهش. خــنده بود

زین سبب دیشب سفر در کوی جــــانان کرده بود

روز شــــــــرم از آفتاب و دیـــده ی بیگــــــانگان

لیک او هر شب هوس در لعــل جانان کرده بـود

گاه و گه کاود بهر گوشه کنــــــــاری بی نصیب

در دل شب جان خود قـــــــربان جانان کرده بود

گرچه بشکستــــــــــه دل من بی ترحم نزد خلق

باز دل . من را فدای چـــــــشم جانان کرده بود

تا به کی باید "رســـا" لب را فرو بندد به عذر؟

این دل دیوانه خوارم نزد   جـــانان کرده بود

گیتی رسائی