مرا ایکاش درمان کرده بودی

مرا ای کاش درمان کــــرده بودی

به یک لبخند مــهمان کرده بودی

اگر بخــــــشــنده بـــــــودی نازنینم

برایــم مرگ آســـــــان کرده بودی

گیتی رسائی

ناله ی من و دل باهم

در طربخانه تو بودی و .مـــــــن و دل باهم

ناز میکردی و من با دل خود نازکشیدم باهم

کو ؟کجائی؟ به کجایم ؟ به چه حالم بی تو؟

حالیامن بکنم ناله و دل ناله کــــند. ما باهم

گیتی رسائی

هرچه پیش آید

سرنشــــــــین قایق عشقم ولــــی دلمرده ام

بوستان عشق جایم . شاخه ای پژمرده ا م

دلستـــانی نیست دیگر . غرقِ دنیای خودم

خنده برلب میـــــنشانم .درنهان افسرده ام

آسمــــــانم هست.امـا بی ســــــتاره .تارِتار

من زدست خویشتن بیش از همه آزرده ام

درسکوتم هــست غوغا در دلم آتــــشفشان

من غم دل را مثال شهد شیرین خورده ام

هرکه می پرسدچرا با خویشتن بد میکنی؟

پاسخم اینــست .عمری بارِدل را برده ام

سینه ام شد پاره پاره قامتم شد همچو دال

بسکه بنشاندم هزاران رنگِ غم برگُرده ام

ای"رســـا" دیگر نباید بیش ازین ها ناله کرد

خویش رابرهرچه پیش آید کنون بسپرده ام

گیتی رسائی

باید دل گسست

داده ام بر بــــــــاد این دنیا و آن دنیای خـــــــویش

نی دگر آئــــــــــین مانده در برم نـــــــی حب کیش

آنکه میســـــــوزد دلش داند چه باشد حال  مــــــا

شـــــــاید او پرسـد گــــهی حال و گهی احوال ما

مـــن زدنیــــــا نالـــه دارم نی دســــــت این وآن

آتــــــــشی دارم که مــــــــیسوزاندم تا پای جــان

ناله کــــــــی آرام سازد روح و جان خســته ام ؟

درد را گــــــویا که خوداینــــگونه برخودبسته ام 

راســت گویا گفته اند خودکرده را تدبیرنیــست

این چنین خود کرده را راهی بجز زنجیر نیست

تاجهان هست و" رسا" هست و دل دیوانه هست

چاره ات اینــــــست .باید دل ازین دنیـــــاگسست

گیتی رسائی

حدیث عشق

هرکــــــــس بدید روی مــــرا از تو یاد کرد

این رنگ و روی من. دل دشمن چه شاد کرد

گفـــــــــتم حدیث عـــــــشق نهان میــــشود ولی

با هر نفـــــــس زداغ دلم .سینـــــــه داد کـــــرد

گیتی رسائی