غم دل

بـــــــگو دل را کــــــــــجا باید گـــــــــذارم

که مـــن یاری در این دنــــــیا نـــدارم

زتنهـــــــائی دلم در خون نشسته

زگفتن از غمم پروا ندارم

گیتی رسائی

جفا اندوختم

دل چـــــو هَشتَم. خویشـــــــتن را کــوفتم

ناله را خــــــــوردم .لبـــــــــم را دوخـــتم

قـــــــصه ی مجنــــون مرا افسرده ساخت

من چو او ازعشـــــــق و غمها ســـــوختم

او اگر فرســــــــــود .لیک افـــــــسانه شد

منــــــکه گم اندر قـــــــفا افــروخـــــــــتم

رفت و آمد. همچومــــــــن. بیش ازشــمار

قصـــــــه ها تکرار میـــباشد چرا نآموختم 

میکــــــنم نـــــــــــاله ز دســـــت روزگار

بـــس وفا کــــــــردم .جـــــــــفا اندوخـــتم

گاه مینـــــــالم ازیــــن. گاهــــــــی از آن

مهره ی مـــــارم کجــــا بفروختـــــــــم؟

چون"رسا" بگـــــــــذشتم و بگــــذاشتم

این چنین خود را سراپا ســـــــــوخـــــتم 

گیتی رسائی

دل دیوانه ی من

باز امشب بهوایت پر زد

دل دیوانه ی من

همره خواب به دیدار تو آمد امشب

دل دیوانه ی من

دست در دست تو انداخت نگه در نگهت

دل دیوانه ی من

بی خبر بود که دیدار تو خوابست و خیال

دل دیوانه ی من

تا سحر عطر تو در جانم ریخت

دل دیوانه ی من

همچو شیطان به گناهم آویخت

دل دیوانه ی من

نورخورشیدچوآمد بگریخت

دل دیوانه ی من

باز گفتم به خودم وای از تو

دل دیوانه ی من

ز"رسا" حرف شنو . حرف شنو

دل دیوانه ی من

دل دیوانه ی من

گیتی رسائی

ره نابودی

گر بمیرم نـــــــخورد غم یاری

نکند هیچکـــــسی غمخواری

بایداز خویــش کنــم دلجوئی

که ندیدم زکسی خوشروئی

هرکه آمد به دلم سوز نهاد

غم خود بر سر غمهام نهاد

هیچکس ره به درونم نابرد

غم هر دوست دل من پژمرد

بازبان نیی .که به دل یار بُدَم

بی طمع مونس و غمخواربُدَم

خوشدل از شادی یاران بودم

سر زشکرانه به خاکش سودم

ولی افســـــوس نبردم سـودی

اندرین راه "رســـا" نابودی

گیتی رسائی

جانان من

باز دیشـــــــــب دل هوای کــــوی جانان کرده بود

نیمه ی شب آرزوی دیدن رخسار جانان کرده بود

او نمـــــــیداند. جــــواب اشک و آهش. خــنده بود

زین سبب دیشب سفر در کوی جــــانان کرده بود

روز شــــــــرم از آفتاب و دیـــده ی بیگــــــانگان

لیک او هر شب هوس در لعــل جانان کرده بـود

گاه و گه کاود بهر گوشه کنــــــــاری بی نصیب

در دل شب جان خود قـــــــربان جانان کرده بود

گرچه بشکستــــــــــه دل من بی ترحم نزد خلق

باز دل . من را فدای چـــــــشم جانان کرده بود

تا به کی باید "رســـا" لب را فرو بندد به عذر؟

این دل دیوانه خوارم نزد   جـــانان کرده بود

گیتی رسائی

جز غم

در آسمـــــــــــان خدا نیست همـــــدمی جز غم

به ناله ها نبـــــود  هیچ محــــــرمی جــــزغم

زلطـــــــف حق نشدم ناامیـــــــــد در همه عمر

نبــــــــود مونس من بیـــــش یا کمی جز غم

دلم گـــــــرفت چو گفتـــــــم غمم به اهل دلی

نکــــــــرد اهل دلی هـــــیچ همرهی جز غم

شکـــــــست جام دلم ، آتـــشی به جانم زد

نـــــــزد به آتش من آب یا نمـــــی جز غـم

"رسا" بیا که به خود  درد خویشتن گوئیم

که نیست همدم و همراز و مرهمی جز غم

گیتی رسائی

حسرتم نیست

باتو آخـــر به چه امید توانــم بودن

شده کارت همه روح و تن من فـــرسودن

آنچنان تیشه زدی برمن و بر ریشه ی من

که مرا نیست دگر حسرت با هــم بـودن 

گیتی رسائی

پایان راه

اگر نا مهربان با من نمی بود

اگـــــــر او سرگران با من نمی بود

دریــــــــن پایــــــان راه زنـــــــــدگانــــــــــی

چنــــــین دردی به جـــــــــان من نمــــــی بود

گیتی رسائی

قمار عشق

در خلوت خویش گلعــــــذارت کردم

در جام دو چشـــــم سبزه زارت کردم

بنشسته به انتظار در گلشن عشق

بردامن گل . نقش و نگارت کــردم

افسوس نیامدی و مُردم در خویش

آخر تو نگفتی که ،چه کارت کردم ؟

خشکیدبه دست من گل سرخ امید

این بود تـــــــــمام من. نـثارت کردم

درحسرت یک لحظه زخودبگسستم

دادم به خود امیــــــــد شکارت کردم

دیدم که تو زیرلب چنین می گفتی

آتــش زدمــــــت و بـــــــیقرارت کردم

امروز "رسا" شکست در خویشتنش

تو بردی و گفتی که قمارت کـــردم

گیتی رسائی

خس و خار

همه گفتند که عشق آمد و بیــــــمار شـــدیم

بر در خانه ی معشوقه ی خود خوار شدیم

تو مـــرا بین که ننالم ز گرفـــــــتار شـــــــدن

من و دل بر سر کوی تو خس و خار شدیم 

گیتی رسائی

کار من مسکین

لبت شیرین و مویت دلفریب است

بسوی من نگاهت بس غریب است

هزاران عــــــشوه می ریزد جــــمالت

به دل کارِ منِ مسکین نهیب است 

گیتی رسائی

هوس رنگ پائیز

هوس رنگ پائـــیز کرده دلم

وز تب عشق لبریز کرده دلـم

داستانهــای با تو بودن را

چه غــم انگــیز کرده دلم 

گیتی رسائی

درد بی درمان

بی دوا دردیــــست درد عاشقی

چون شدی عاشق ز دنــیا فارغی

نیست داروئی که درمــانت کند

گر بــهر دردی طــبیبی حاذقی

گیتی رسائی

کلاس عشق

مـــــن ز آتـــــش داغ را انـــــدوختم

خویشتــن را با شرارش ســـــوختم

گشته ام رسوا به  پیش این وآن

در کلاس عشق درد آموختم 

گیتی رسائی

یغما گر

رنگ میــــــبازم که میـــــــبینم کنـــــار دیــــــگری

میبــــــری از او چنان دل را .که از ما میـــبری

عادت عاشـــق کُشان است اینچنینی دلبری

از دل بی طاقتـــــــم صــــــبر و قرارم میـــبری

راست میگفتی کسی چون من نشد دلدار تو

بسکه ازهر ناکس وکس بیش و کم دل میبری

گفته بودی عشوه هایت هست تنها مال من

حال می بیــــنم که از پیـــــرو جوان دل میبری

دیگر از آتــــــش نمیتـــــرسی .شدی آتشفشان

شعله هایــــــت را به طاق آســــــمانها میبری

می گـــــریزم از نگاهـــــت نیـــست اما همتی

گوی سبـــــــقت در نظــــــر بازی ز رندان میبری

گر "رسا" باشد حریف تو؟ خیالی بیش نیست

اندریــــــن سودا گری جانش به یغـــــــما میبری

گیتی رسائی

راز و نیاز

گفتم  دلکم، سوز و سازی بکنیم

با هم به هوای عشق بازی بکنیم

بامن سر ساختن نداری گویا

ای کاش کمی راز و نیازی بکنیم 

گیتی رسائی

ترک وطن کنم

آســــــان نبوده اینـــکه جلای وطن کنم

یا بی خـــــــیال رخت اجانب به تن کنم

آخر نبــود چاره چه ســــــازم درین دیار؟

بهتر بود که ترک دل و جان و تن کنم 

گیتی رسائی

باغ و بهار

دل مال منست . اختیارش باتو

این خانه ی ماست اعتبارش با تو

بی تو همه چیز هیچ و دنیا پوچ است

باغیســـــــت مـــــــرا .گل و بهـــــــارش با تـــو

گیتی رسائی

ندارم هوسی

بیداد توئی. داد توئی . زار منم

آنکس که نشسته اندرین کار منم

بستم به تو دل ولی ندارم هوسی

بیچاره و .بینواو . بیمار منم

گیتی رسائی

پائیز دل

دلم باز شـــــــد رنگ پائیز ؛ زرد

هوس نیست در سینه ی پر ز درد

دو پائیــــــــز در بر گرفتــه مرا

دلی مُــــرده بر روی دستان سرد

گیتی رسائی

گرگ جهانخوار

رویا های تنهائی - گرگ جهانخوار

مارا تو مکن مقایسه  با دل خویش

تو گرگ جهانخواری و ما بچه ی میش

بیچارگی ماست که در بند توئیم

با آنکه زنی به جان ما صدها نیش

یغما گر

دریاست دلم

من زدل آموختم

دل سپردن آسان نیست

وصله های دل

رویا های تنهائی - وصله های دل

با دو چشم اشکبار 

من دل صد پاره را هرشب نشستم 

دوختم 

وصله های رنگ رنگ بردل 

زدم 

گاه زرد و گاه سرخ و گاه سبز

رنگ هر وصله به رنگ حال و

روز دل زدم

وصله ی دلواپسی ها

رنگ زرد

صورتی رنگ وصال یار بود

رنگ آبی رنگ دریای خیال

وصله ی روز خوشیها سبز

بود

وای رنگ سبزِ وصله سرخ 

شد

خون دل بر دستهای من 

نشست 

سرخ شد آن وصله ی 

سبزینه رنگ

روز هجران نرم نرمک میرسد

رنگ سرخ وصله رنگ روز درد

تا ابد وصله به رنگ سرخ ماند

سوزنم چون یادگاری روی

دل جامانده است 

 

دریاست دلم

پاک باخته

من زدل آموختم

باران

ناز نگاه

مهمان دل

رویا های تنهائی - مهمان دل

 

در دل که نــــــشست هرکه ، صاحـــــــــبدل شد

دریاســـــــت دل غـــــــمین و، او ساحل شد

هرمــــــــوج نشانه ای ز آرامــــــش یار

مهمان برسیدو ، دل زغم غافل شد

دریاست دلم

پاک باخته

من زدل آموختم

غم جفا

باران

ناز نگاه

دریاست دلم

رویا های تنهائی - دریاست دلم

دریاست دلم ؛ غم تو ســـاحل ؛ من آب

چون قایق بشــــــکسته ام اندر مرداب

تاکی زتو بشنوم نـــــه و؛ خون بخورم؟

من آتش عشقم و ؛توهمچون سرداب

من زدل آموختم

باران

ناز نگاه

دل سر بهوا

رویا های تنهائی - دل سر بهوا

پاک باخته

من زدل آموختم

دل سپردن آسان نیست

غم جفا

باران

ناز نگاه

نهایت آرامش

حیف از تو

هوس آزادی

من زدل آموختم

رویا های تنهائی - من زدل آموختم

من مدارا  را ز دل آموختم 

بی صدا دردی به دردی دوختم 

همــــچو او در اندرون  افـــــروخــتم

لـــــب فرو بـــــستم ، نگــــــفتم ســـوختم 

دل سپردن آسان نیست

باران

ناز نگاه

حیف از تو

هوس آزادی

ستاره چین

دل سپردن آسان نیست

رویا های تنهائی - دل سپردن آسان نیست

دل سپــــــردن همـــــیشه آسان نیست 

دل همیشه که تحــــــت فــرمان نیست

ناخـــــلف تر   ز دل ندیـــــــده کــسی

ازمــــــن و از شما که پـــــنهان نیست

باران

نهایت آرامش

حیف از تو

ستاره چین

عاشق صادق

گهی از روبرو گه پشت شیشه

غم جفا

رویا های تنهائی - غم جفا

ســــــــالــــها درد با دلــــــم خــــــــو کــرد

وآن سپــــــس با غم و  جــــــفا خو کرد

حاصل عمر و هستی ام  این شد

با دو صد درد بی دوا خو کرد

باران

ناز نگاه

نهایت آرامش

حیف از تو

هوس آزادی

ستاره چین

عاشق صادق

گهی از روبرو گه پشت شیشه

باران

رویا های تنهائی - باران

مـــــن آن باران و بـــــــــرف داغدارم 

بــــــه باریدن ز ابر غــــــم دچــــــارم

زمانـــــی ابر بـــــــودم جــــــای باران

کــــــنون بارم تـــــو گوئــــی وامدارم 

چه خوش باشد که گردم ساکن موج

که مــــــن جانی زجنــــــس آب دارم 

 

کـــــنم ســـیراب هر لب تشنه ای را

بـــــخود بالم که هــــــمرنگ بهــــارم 

بِــــــشُو یم روی گل با بارش خویـــش

هــــــزاران نقـــــش بندم بـــــر نگارم 

گــــــهی گــــــــردم نشان باد و بوران

ســـــــیاهی ارمـــــــغان آرد غـــــبارم 

 

نمیـــــــخواهم که باشـــــم آن زمانها

چه ســـــازم نیـــــــست آرام و قرارم 

مــــــنم آن قــــــــطره ی رخشان باران 

گـــــــهی دریا گــــــهی در رهـــگذارم 

از آن ترســــــم بیـــــفتم بر خس و خار

"رســـــــا" آنگه تو دانـــــی حـــال زارم 

نهایت آرامش

هوس آزادی

ستاره چین

پابست بودم

وای از بیداد

ناز نگاه

رویا های تنهائی - ناز نگاه

ما را تـــــــو خــریده ای به یک ناز نگاه 

بفروخته ای به ناله و حـــسرت و آه

 

زین دادو ستـــد چه سود کردی جانا؟

ایــــــکاش که بودی  از دل مــــن آگاه

 

 

حیف از تو

ستاره چین

عاشق صادق

وای از بیداد

شیشه عمر من