۱۳
آذر
رویا های تنهائی - بگذشتم و بگذشت مرا
وقــــت رفتن نشـــــنیدم کــه مرا یاد کـــنی
تو که شیـــــرین منـــــی یــاد ز فرهاد کنـی
سوختم چون بــــشنیدم که زمن بگسستی
پیش چشمم به رقیبم به خوشی بنشستی
لاله گون شـــــد همه جانم ز جفـــاکاری تو
چشـــــم امــــید ندارم بـــــه وفا داری تــــو
رفتــــــم از خاطـــــر تو یاد ز مجــــنون نکنی
یاد ایـــــن بیکسِ آواره ی دلــــــخون نکـــنی
منکه بگذشتم و بگذشت زمن هرچه که بود
لیک این رســــــم وفا با منِ بیچــــاره نـــبود
تا"رسا" هست وقلم هست غمی نیست مرا
چون دلش سوخته داند که چه سوزیست مرا
