آب از سرم گذشت

رفــتی برو که آب دگر از سرم گذشــــــت

خواب از سرم برفت و هواازسرم گذشــت

کردم هــــزار بار تجربه ی روز هجر را

غیر از تو هرچه بود خیال از سرم گذشت

گیتی رسائی

دلبستگی

دگر از دل نهادن خسته گشتم

زبـــس بردرد و غم وابسته گشتم

چه حـــــاصل دارد این دادو ستدها؟

غلــــــط بـــود از ازل دلبســــــته گـــــشتم 

گیتی رسائی

افروختم من

هزاران بار درخـود سوختم من

غم خود را به دل اندوختم من

نگفـــــتم با کسی سوز نهانم

چو شمعی بیش و کم افروختم من

گیتی رسائی

میوه ی تلخ

هرآنچه کرده ای در چشم من بین

نهالی کاشتی پس مــیوه اش چین

چنان تلخ اســت بارش بردل من

رسیـــــده داد و افغانم به پروین

گیتی رسائی

د

آوای درد

ســــــرودی نیســـت این آوای درد است

نــشانش بین ، عیان بر روی زرد است

دلم مُـــــــردو به خـتــــــمش من نشستم

مــــــرا این دردهـــــا بیــچاره کردست

گیتی رسائی

هی زده ام

با یاد رُخ تو تا ســـــــحر می زده ام

بی یاد رخ تو لب به می کی زده ام ؟

گفتـــند که می بخور زیــــــادش بروی

با یاد تومی نه یک دوصد ،هی زده ام

گیتی رسائی

پرو بال شکسته

زبار غم نشود شانه های من خالی

نمانده از غم دوران برای من حالی

عجب مدار که خم گشته ام بمثل کمان

شکسته گشت مرا بود گر پرو بالی

گیتی رسائی

غافلان

ما را ببین که دل به چه کاری نهاده ایم

برپشت دل نگه که چه باری نهاده ایم

گفتند عاقلان که نشین در سرای خویش

ما غافلانه عقل را به کناری نهاده ایم 

گیتی رسائی

خیال تو

صبوری پیشه کردم تا بیائی

مرا از درد و غم فارغ نمائی

خیالت را فرستادی به خوابم

خیالت کی کند دردی دوائی

گیتی رسائی

مرا رها مکن

دیگر نـــــمیکنم گله تـــرک مرا مکن

میسوزم از فراغ به  دردم رها مکن

لذت گداخت جان و تنم را دراین دیار

اما تــــرا ، ترابخـــــــدا ترک ما مکن

گیتی رسائی

لحظه های ناب

گاه بین دوســـــتان رخساره پنهان میکنم

بردن این درد را ایــــنگونه آسان میکنم

یاد آن دوران که از مستی گریـبان چاک بود

لحظه هایم لـــحظه های نابتر از ناب بـود

گیتی رسائی

خون جگران

بیهوده مگو که عاشقــــان جام جــــهانند

دیدم به دو چشمم که همــــه دل نگرانند

چون شمع به سرشعله ودرسینه پرازآه

اینان هـــمه ازطایفه ی خون جگرانند

گیتی رسائی

دقیقه ها

گم کرده ام تــــــــــرا به میـــــــــان دقیـــــقه ها

بـــــــــس سالهاست که بسته شــــدم بر دقیقه ها

هـــرلـــــــحظه را که نــــــیست خیالت کنار من

بیــــــهوده میـــــــــشود به کــــــــــنارم دقیقه ها

افــــــــسرده گشـــــــته ام بخدا بس شــــمرده ام

شـــــــب تا به صـــــبح تا به سحر من دقیقه ها

گفــــــــتی گذشت لیک ندانی چه ســــان گذشت

بگذشـــــــته است با غم عشـــــــقت دقیــــقه ها

مـــــــــارا حدیـــــث عشـــــق به بیراهه میبرد

گـــــــــرم است روز و شــــــــبم با دقـــیقه ها

انــــــدرخیال .بــــــاتو خوشم، عالمم خوشست

افـــــــسوس پــــایدار نبــــــاشد دقـــــــــیقه ها

دلــــــــواپسم تمام شــــــــود کـــــــوک ساعتم

آنگه بدر رود ز جــــــهانـــم دقـــــــیقه هــــــا

دل مرده اسـت در تو "رسـا" فکر خویش باش

رحـــــــــمی به حال تو نکـــــند این دقیقــه ها

نقاش

دریا تو بِکــــــــش . پُر ازغــم این دوران

خونیــــــــن دلکی در ته دریا پنـــــــــهان

یک موج بکش به رنگ درد دل مـــــــن

یــــک قایق پر زسینــــــه های ســــوزان

جنگل تو بکـــــش .بکش فقط نقش خیال

یک لاله بکـــــــش میان آن ســـرگردان

طـــــوفان دل مرا نشــــــــان بر دل آب

یک شــــــعله بکش میان آن چون طوفان

همچون دل عاشـــــــقان بی تاب و قــرار

مـــهتاب بکش کنار یـــــــک گوشه ی آن

چنــــــد ین تو  ســــــتاره بر رخ ماه بکش

آن طـــــــور که بیـــــــدلان بگــــیرند نشان

دیــــــــوانــــــــــگی مــرا به خــــــــاطر آور

یک صورت مــــــرده از رخ یک انـــــسان

اما تــــــو ز رنگ آســــــمانش پـــــــرکــن

چــــون ماه بــــــکش .صورت ماهی رخشان

بــرچشم"رســــــــا" بکش تو نقاشــــی خویش

وانگه تو بکــــــش اشک درآن بـــــــــی پایان

گیتی رسائی

مریض عشق

به من گفتی که گیرم راه خود را

زخورشیدی دگر گرمای خود را

تو گفتی من نباشم لایق تو

بروپیدا بکن همپای خود را

به دینم لطمه زد لغزید پایم

تو پوشاندی زما سیمای خود را

به لب خشکید فریادم ولیکن

تو میکردی به پا غوغای خود را

نگشتی یار تا از دست رفتیم

نظر کن خاک زیرپای خود را

گرفتم حلقه ی زلفی دگر را

کنم از تو جدا فردای خود را

ندانستم جدا از دل نگردی

زدم آتش دل و دنیای خود را

"رسا" کی همدلی باشد دوائی؟

مریض عشق دارد جای خود را

گیتی رسائی

نفهمیدی چه حالم

چو رنجاندی نپرسیدی ز حالم

شکستی قلب و سوزاندی تو بالم

چو مومی نرم دردست تو بودم

ازآن نرمی ببین رو بر زوالم

مرا ازسوختن ترسی نباشد

که گلگون تر ز آتش بُد جمالم

تو دیدی صورتم رسواگرم شد

سیه شد روزگار پر جلالم

ندانستی تو قدر عاشقت را

که من در عشقبازی بی مثالم

ندید همچو مست ِ شرابی

که من چون آب کوثر بس زلالم

تو گلزار جهان بودی دریغا

درآن گلزار همچون نو نهالم

شدم من چون "رسا" در خود شکیبا

نبیند هیچکس بر رخ ملالم 

گیتی رسائی

غم دل

بـــــــگو دل را کــــــــــجا باید گـــــــــذارم

که مـــن یاری در این دنــــــیا نـــدارم

زتنهـــــــائی دلم در خون نشسته

زگفتن از غمم پروا ندارم

گیتی رسائی

جفا اندوختم

دل چـــــو هَشتَم. خویشـــــــتن را کــوفتم

ناله را خــــــــوردم .لبـــــــــم را دوخـــتم

قـــــــصه ی مجنــــون مرا افسرده ساخت

من چو او ازعشـــــــق و غمها ســـــوختم

او اگر فرســــــــــود .لیک افـــــــسانه شد

منــــــکه گم اندر قـــــــفا افــروخـــــــــتم

رفت و آمد. همچومــــــــن. بیش ازشــمار

قصـــــــه ها تکرار میـــباشد چرا نآموختم 

میکــــــنم نـــــــــــاله ز دســـــت روزگار

بـــس وفا کــــــــردم .جـــــــــفا اندوخـــتم

گاه مینـــــــالم ازیــــن. گاهــــــــی از آن

مهره ی مـــــارم کجــــا بفروختـــــــــم؟

چون"رسا" بگـــــــــذشتم و بگــــذاشتم

این چنین خود را سراپا ســـــــــوخـــــتم 

گیتی رسائی

دل دیوانه ی من

باز امشب بهوایت پر زد

دل دیوانه ی من

همره خواب به دیدار تو آمد امشب

دل دیوانه ی من

دست در دست تو انداخت نگه در نگهت

دل دیوانه ی من

بی خبر بود که دیدار تو خوابست و خیال

دل دیوانه ی من

تا سحر عطر تو در جانم ریخت

دل دیوانه ی من

همچو شیطان به گناهم آویخت

دل دیوانه ی من

نورخورشیدچوآمد بگریخت

دل دیوانه ی من

باز گفتم به خودم وای از تو

دل دیوانه ی من

ز"رسا" حرف شنو . حرف شنو

دل دیوانه ی من

دل دیوانه ی من

گیتی رسائی

ره نابودی

گر بمیرم نـــــــخورد غم یاری

نکند هیچکـــــسی غمخواری

بایداز خویــش کنــم دلجوئی

که ندیدم زکسی خوشروئی

هرکه آمد به دلم سوز نهاد

غم خود بر سر غمهام نهاد

هیچکس ره به درونم نابرد

غم هر دوست دل من پژمرد

بازبان نیی .که به دل یار بُدَم

بی طمع مونس و غمخواربُدَم

خوشدل از شادی یاران بودم

سر زشکرانه به خاکش سودم

ولی افســـــوس نبردم سـودی

اندرین راه "رســـا" نابودی

گیتی رسائی

جانان من

باز دیشـــــــــب دل هوای کــــوی جانان کرده بود

نیمه ی شب آرزوی دیدن رخسار جانان کرده بود

او نمـــــــیداند. جــــواب اشک و آهش. خــنده بود

زین سبب دیشب سفر در کوی جــــانان کرده بود

روز شــــــــرم از آفتاب و دیـــده ی بیگــــــانگان

لیک او هر شب هوس در لعــل جانان کرده بـود

گاه و گه کاود بهر گوشه کنــــــــاری بی نصیب

در دل شب جان خود قـــــــربان جانان کرده بود

گرچه بشکستــــــــــه دل من بی ترحم نزد خلق

باز دل . من را فدای چـــــــشم جانان کرده بود

تا به کی باید "رســـا" لب را فرو بندد به عذر؟

این دل دیوانه خوارم نزد   جـــانان کرده بود

گیتی رسائی

جز غم

در آسمـــــــــــان خدا نیست همـــــدمی جز غم

به ناله ها نبـــــود  هیچ محــــــرمی جــــزغم

زلطـــــــف حق نشدم ناامیـــــــــد در همه عمر

نبــــــــود مونس من بیـــــش یا کمی جز غم

دلم گـــــــرفت چو گفتـــــــم غمم به اهل دلی

نکــــــــرد اهل دلی هـــــیچ همرهی جز غم

شکـــــــست جام دلم ، آتـــشی به جانم زد

نـــــــزد به آتش من آب یا نمـــــی جز غـم

"رسا" بیا که به خود  درد خویشتن گوئیم

که نیست همدم و همراز و مرهمی جز غم

گیتی رسائی

حسرتم نیست

باتو آخـــر به چه امید توانــم بودن

شده کارت همه روح و تن من فـــرسودن

آنچنان تیشه زدی برمن و بر ریشه ی من

که مرا نیست دگر حسرت با هــم بـودن 

گیتی رسائی

پایان راه

اگر نا مهربان با من نمی بود

اگـــــــر او سرگران با من نمی بود

دریــــــــن پایــــــان راه زنـــــــــدگانــــــــــی

چنــــــین دردی به جـــــــــان من نمــــــی بود

گیتی رسائی

قمار عشق

در خلوت خویش گلعــــــذارت کردم

در جام دو چشـــــم سبزه زارت کردم

بنشسته به انتظار در گلشن عشق

بردامن گل . نقش و نگارت کــردم

افسوس نیامدی و مُردم در خویش

آخر تو نگفتی که ،چه کارت کردم ؟

خشکیدبه دست من گل سرخ امید

این بود تـــــــــمام من. نـثارت کردم

درحسرت یک لحظه زخودبگسستم

دادم به خود امیــــــــد شکارت کردم

دیدم که تو زیرلب چنین می گفتی

آتــش زدمــــــت و بـــــــیقرارت کردم

امروز "رسا" شکست در خویشتنش

تو بردی و گفتی که قمارت کـــردم

گیتی رسائی

خس و خار

همه گفتند که عشق آمد و بیــــــمار شـــدیم

بر در خانه ی معشوقه ی خود خوار شدیم

تو مـــرا بین که ننالم ز گرفـــــــتار شـــــــدن

من و دل بر سر کوی تو خس و خار شدیم 

گیتی رسائی

کار من مسکین

لبت شیرین و مویت دلفریب است

بسوی من نگاهت بس غریب است

هزاران عــــــشوه می ریزد جــــمالت

به دل کارِ منِ مسکین نهیب است 

گیتی رسائی

هوس رنگ پائیز

هوس رنگ پائـــیز کرده دلم

وز تب عشق لبریز کرده دلـم

داستانهــای با تو بودن را

چه غــم انگــیز کرده دلم 

گیتی رسائی

درد بی درمان

بی دوا دردیــــست درد عاشقی

چون شدی عاشق ز دنــیا فارغی

نیست داروئی که درمــانت کند

گر بــهر دردی طــبیبی حاذقی

گیتی رسائی

کلاس عشق

مـــــن ز آتـــــش داغ را انـــــدوختم

خویشتــن را با شرارش ســـــوختم

گشته ام رسوا به  پیش این وآن

در کلاس عشق درد آموختم 

گیتی رسائی