بی خود ز خود

زیر باران میروم ، مست پریشان میروم

با دلـــــی پرغصه و با چشم گریان میروم

می کشم نقـــــــــــش دلی را روی مــــوج آبها

زآن ســــــپس بی خود زخـــــــــود از دیده پنهان میروم

گیتی رسائی

خورشید مغرب

دلبرانه سوی مغـــرب می بری خورشــــــید را

شب فروزان می کنی اســـــــتاره ی ناهید را

گرچه شــب تارست اما ماهتابت روشن است

می نوازد باد ســــــرســـــر شاخه های بید را

گیتی رسائی

دل دیوانه سیری چند؟

دل دیوانه سیری چند ؟ پرسید

دل دیوانه شد پابند، پوسید

زبس گفتی زهجر و وزجدائی

زتو حتی زیک لبخند ؛ ترسید

گیتی رسائی

مشتاق تو بودم

مشتاق تو بودم و زجان بگسستم

بی آنکه خورم شراب این سان مستم

خوشحالم ازین حال وازین احوالم

از خویشتن خویش چه آسان رَستم

گیتی رسائی

خوش نشین

ای کاش مصلحت نبود بسوزیم این چنین

خود رفته ای به اوج و مــــــنم ساکن زمین

آب و هــــــــوای روی زمین نیست آنچنان

مارا چو خویشتن چنان خوش نشــــین نبین

گیتی رسائی

ببین حالم

تو بودی آتشی  گرم و سوزان

گلــــــستانم ز آتش شد نیستان

ندانــــــــستم به آتــــــش خانه کردم

ببیــــــــن حالم شـــــــدم چون می پرستان

گیتی رسائی

تیشه غم

دیوانــــگیم شــــده زبانزد

بدجـــــــــــــــور زمانه ریــــشه ام زد

اینگونه شــــــــــــــــدست حـــــــال و روزم

با تیــــــشه غــــــــــــــــم به ریشــــــــــــــه ام زد

گیتی رسائی