بیهوده بود

گولم زدی

محنت سرا

درخت خشک

پیر زمانه

خط و نشان

عشق غم انگیز

به فکر خویشتن باش

جـــــهانت زیر و رو شــــــــد؟ فکر تن باش

به فکر خود. نه فکر بیـــــش و کـــم باش

دلت را شــــــاد کن با هیچ و بــا پوچ

جهان اینست . فکر خویشتن باش

گیتی رسائی

بهای عاشقی ها

ســـــرپوش به روی ناله هایت به گذار

رنگ گل سرخ به گونه هـــــایت به گذار

اینســــــت بهای عاشـــــقی ها کردن

بغضــت به حساب دردهایـــــت به گذار

گیتی رسائی

چه حالی دارد

دلــــــــــــدادگیم ببــــــــــــین ،چه حــــــــالی دارد

آزادگیــــــــــم ببیـــــن ، چه حالـــــــی دارد

می سوزم و در خویش فرو می افتم

دیوانگیم ببین ، چه حالی دارد

گیتی رسائی

دل بستن گنه دارد

چقدر آسان توانستی که دل از من تو بر گیری

به من بی اعتنا گردی ، نگاه از من تو برگیری

که گفتت دل به من مسپار دل بستن گنه دارد

دگر بیهوده می کوشی که با عشقم تو درگیری

گیتی رسائی

لب از لب وا نکردم

لب از لب وا نکـــــردم، تا نرنجی

چنان مارم که خوابیدم به گنجی

تراکــــــــردم میان سینه پنهان

ولــی ترسم کزین حالم  برنجی

گـــــــــیتـــــــی رســـــائی

نشد..

گفــتـــــــه بودی باز مـــــــــــی آیم ، نشــــد

دیده ات با عـــــــــــشق آرایم ، نــــشد

از خـــــــــیالت می زدایم رنگ غم

تا کنار تو بیاسایم ، نــشد

گیتی رسائی

زدی داغی

شــــــــــنیدم گفـــــــــــته ای درد آشـــــــــــنائی

هـــــــــــــزاران زخم خـــــــــــــوردی از جدائی

زدی داغـــــــــــی ، چرا پس بردل ما؟

برو ، از  ما نمی آید صــــدائی

گیتی رسائی

مخروبه گشتم

نه صبــــــرم هست نی تابِ صبوری

که عــــادت شــــــد برایم درد دوری

چنان مخروبه گشتم اندرین عشق

نمــــــانده زآن همه عزت ، غروری

گیتی رسائی

چو باد سَرسَر

چو باد سَـــــرسَــــــــر این رشته گسستی

شـــــــدی خاک و به رخسارم نشستی

دو چشمم کور گشت و سینه ام داغ

چه آسان کوله بارت را تو بستی

گیتی رسائی

گفتند امان

بگـــــــــــــداخته در هــــــــمه جــــــــهان دل

گفتـــــــــــــــند اَمان بــــــه صد زبان دل

از من تو بگو به جمع عــــــــــشاق

مُردَست به سینه ها نهان دل

گیتی رسائی

او مالک ماست

ما هلاکیم و جهان هالک ماست

نیـــــستیم از خود و ،او مالک ماست

اندرین بحر فقـــــــط نیســـــــــتی است

حق هــــــمین است چون او ســــــالک ماست

گیتی رسائی

خدایا تو آگهی

سنـــــــگین ترم ز درد ، خــــــــدایا تو آگهی

دیگر بــــس است اینهمه غمها، عنایتی

شیــــــرین نبود زندگیم ، تلختر مکن

از آنچه داده ای ، ندارم شکایتی

گیتی رسائی

میدانی بگو

حاصل یک عمر بودن چیست ؟ میدانی بگو

دیده ام نادیده  یک خوشبخت. میدانی بگو

های و هوی زندگانی حاصلش جز درد نیست

سینه را جز درد انبان نیست . میدانی بگو

گیتی رسائی

مسوزانم

مسوزانم ، زمن چیزی نمانده

ببین جستم ، دگر خیزی نمانده

اسیـــــرم ، ناله هایم در گلو مرد

چنان گیرم ، که پرهیزی نمانده

گیتی رسائی

حاصلم اینست

سر به سر گر درد باشم ، چاره ام اینست این

دست بر آتش چو بردم ، ناله ام اینســـت این

دلبـــــــری دیگر ندارد سود ، می باید گداخت

می گدازم ، می فروزم ، حاصلم اینـــست این

گیتی رسائی

خطا این بود و بس

دلبـــــــــــــری هایت سرابی بود و بـــــــــــس

من خــــــــــطا کردم خـطا این بود و بس

مــــــــــی گریزی از نگاهم؟ مرحبا

آخر مهر و وفا این بود و بس

گیتی رسائی

توانم تو برده ای

ســـــر خــورده ام ، که صـــبر و توانم تو برده ای

از خویـــــــش رفته ام ، که نــــــشانم تو برده ای

دیگر مپــــــــــرس از مـــــــــن و از روزگار مـــــن

چون نیســــــــــت طاقتم ، به گمانم تو بـــرده ای

گیتی رسائی

راه عاشقی

دلم مـــــی سوزد. این دنیـــا قـــــــــماره

فرو بـــــــستم لبـــــــــم را از گلایه

زمن خاکســـــترم هم رفت بر باد

ندارد عاشقی راهی . محاله

گیتی رسائی

دلم از گناه می پرهیزد

دل می رود و ، نگاه مـــــــی پــرهیزد

از شام و شب و پگاه مـــی پـــــرهیزد

یک عمر به لحظه ها دلم خوش کردم

وکنــــــون دلم از گــــــناه می پرهــیزد

گیتی رسائی

عشق پرنده

دیگر مـــــپرس راز دلـــــم را ، نگفتنــیست

لب بسته ام که خصلت دردم کــشیدنیست

اگه نمی شوی تو که فارغ نشـــــسته ای

عشــــــــق پرنده ها به گــمانم پریدنیست

گیتی رسائی

نشانی نیست از من

خطابم کرده ای دیوانه ، آری

به چشمت گشته ام بیگانه ، آری

نشانـــی نیســــــت از من جــز غم دل

تو چــــــون شمعی . منــــــــم پـــــروانه ، آری

گیتی رسائی

شورآب زاده ام

دریا دلم ، ولی چه سود ؟ که شورآب زاده ام

گویندعاقلم،چه سود؟که دل از دست داده ام

آتش به خویش میزنم و ، خنده می کنم

سر را به آستان تو اکنون نهاده ام

گیتی رسائی

خویش را گم کرده ام

خویش را گم کرده ام اندر بیابانی غریب

بی نوا ، بی همزبان ، این است تاوانـــی عجیب

درد را بامن تـــوگوئی آفریــــــدند از ازل

دل نسوزان ، درد من آخر کجا دانی طبــــــیب؟

گیتی رسائی