گفتم ز عشق تو به خدا میــــبَرَم پناه
اما چه سود؟ چونکه بیفتد به تو نگاه
بردم زیاد آنچــــــه مـرا بود در خیـــال
با یک نگاه کــــرده ام اکنون دوصدگناه
گفتم ز عشق تو به خدا میــــبَرَم پناه
اما چه سود؟ چونکه بیفتد به تو نگاه
بردم زیاد آنچــــــه مـرا بود در خیـــال
با یک نگاه کــــرده ام اکنون دوصدگناه
من به یاد توام و ، جام دهی بر دگری
حاصلی نیست مرا، کام دهی بر دگری
سالها سوختم و، یاد تو شد مونس من
نیســــت انصاف که آرام دهـی بر دگری
گر دلم را داده ام ، این خصلت و خوی منست
با بَدَت خو کرده ام ، این خصلت و خوی منست
خنــــــده بر روی لبم صــــد ناله توی سینه ام
زندگانی این چنیـــــنی ، خصلت و خوی منست
بر ما مکن نظر ، که ندانی تو حال ما
گردون نشــــــسته تا که ببیــند،زوال ما
دادســـــــت آن دلی که اَمانم بریده اســـــت
غمـــــــهای عالمــــــیست که کـــــــرده حــلال ما
هرگاه شِکوه نمودم مرا شکست
گـفــــتم چرا؟ بگــفت که ،باشد روال ما
بســــتم زبان ود ل بنــهادم به درد خویش
آخــــــــر به باد داد به یـــــــک دَم جـــــلال مــــا
حالا منم شکسته تر از مرغکی اسیر
آزادیم چه ســـــــود؟ شکســــتست بال ما
در زندگـــــــــی نبود بجــــــــز غم نصـــــیب من
ایـــــــن روزگار کــــــــرده فقـــــــط غـــم به فال ما
دیگر نمانده حسرت بودن برای من
بد گونه ای بســــوخت به گلشن نهال ما
حرف"رســـــــــا"نشست به دل آنزمان که گفت
آنگــــــــه که رفته ایم بگـــــــــو "خوش به حــال ما"
گوئیا قاصدکی راز مرا فهمیده
خبــــــر آورده برایت، زمن غمدیده
تازگیــها همه ی خواب مـــــرا پر کردی
شــــــده ای آتـــــــش و گرمی به دلــــم آوردی
قاصدک راست بگو باچه دلش را بردی
تو چـــــه گفتی که چنـــین خاطر او آزردی
قاصــــــدک شاهد من ماه شــــــــبانگاهی بود
پیـــــــش او شِکوه نمـــــــودم که چه سان دل بربود
ماه آورد خبر آتش او سرد شده
همنــشین تو دگر تا به ابد درد شـده
قاصـــــــدک آمــــــدو ،دنیای مرا رنگین کرد
خواب دوشــــین مرا پر ز گل و، نســـــــرین کرد
قاصدک آمد و از یاد ببردم غم خویش
آنهـــــــمه درد که میـــــزد به تن و جانم نیش
قاصدک ، خواب خوشم رفت ز یاد
ماند از آنهــــــــمه لذت به تنم تنها داد
قاصـــــدک،جان "رسا" گوکه چه گفتی بااو
بار دیــــــگــــــر بــــــرو و ، باز بگــــــو، باز بگــــــو
با مهر تو روز را به شــب آوردم
در سیــنه ی خود مهر ترا پروردم
با هر نگهت به زندگــــی خندیدم
اکنون بنگر به سیـــنه ی پر دردم
چکنم شکوه ، زبانم به سخن گویا نیـــــست
گوید آنکس غم خود راکه،زکس پروا نیـــــست
سوز را من به درون چون خوره خاموش کنم
اشک چشم است بخشکد،که دگردریا نیست
هـــــــربلائی که بیاید بــــــزنم خـنــده بر آن
تانگویند کـــــسی همـــچو منِ رسوانیـــست
صـــد بلا هـــــمچو دُر و زر بخود آویخــــته ام
آنچنـــانم که دگـــــر آرزوی فــــردا نیـــــست
شــــادم از رُ خ به مثــــــل پادشه بی تاجـــــم
هـــــمدمم هیچکــسی جز سحر و شبها نیست
درو دیوار زدم چــــنـــــــگ نیـــــــامـــد خبــــــری
تن مـــــن چون دگران است ،خــس و خارا نیست
ســـــوختم، ســـــوختم و ،ســـاختم و ،لب بستم
رحـــــم خوبست خـــــدایا دل من صــــحرا نیـست
زنـــدگی هــــــمچو گلــی خــــــار به پــــــهلو دارد
خــــــاردان اســـــت مــــرا، دانه گلـــــی پیدانیست
گر امیــــدیست مرا همچو "رسا" لطف خداســــت
ورنه امیــــــــد بـــه فــــــــردای دگر در مانیــــــست
تو هر سازی زدی رقصبده ام من
هـــــزاران بار هـــم رنجیــده ام من
نمــــــیدانم شنیدی بــــت پرستـــم
شـــــدی بت بــــس جفـــــاهادیده ام من
وقــــت رفتن نشـــــنیدم کــه مرا یاد کـــنی
تو که شیـــــرین منـــــی یــاد ز فرهاد کنـی
سوختم چون بــــشنیدم که زمن بگسستی
پیش چشمم به رقیبم به خوشی بنشستی
لاله گون شـــــد همه جانم ز جفـــاکاری تو
چشـــــم امــــید ندارم بـــــه وفا داری تــــو
رفتــــــم از خاطـــــر تو یاد ز مجــــنون نکنی
یاد ایـــــن بیکسِ آواره ی دلــــــخون نکـــنی
منکه بگذشتم و بگذشت زمن هرچه که بود
لیک این رســــــم وفا با منِ بیچــــاره نـــبود
تا"رسا" هست وقلم هست غمی نیست مرا
چون دلش سوخته داند که چه سوزیست مرا
درون دیده ام جز یاد او نیست
درون سینه جز بیداد او نیست
بریزد قطره قطره خون به جامم
شوم صیدش ولی صیادم او نیست
"