به ظاهرم منگر

دگـــــــــر نمــــانده گلــــــــی تا به پایت افـــــــــشانــــــــــم

هـــــــزار خـــــــــار به جــــــــــایش به ســـــینه بنشانم

چـــــــو دیدمــــــــت که نشستی کنارغـــــــیرازمــن

شــــــدم پریش و پریشـــــــان ودیــــــده گریانـم

مبــــــــــاش درپــی رنجــــــم .ملولم و دلتنگم

به ظاهــــــــرم منگر شادمان و خنــــــدانم

دلیســــــت دربرمن پرزخــون رنگارنگ

چوشمع پیش رُخَت شعله های لرزانم

بــــیا و ازســـــر رحمت نظر برویم کن

به لـــــــذت نگهی میـــدهم ســــــرو جــانم

رسیــــــده ام به مــــکانی که حاصلم هیچ است

مرا دگـــــر تو مــــــیازار . من بفــــــرمـــــانــــم

شــــکر ز شــــهد تو ریزد زچـــــــشم من خونــاب

مـــــــرا ز شعله مـــــتـــرسان که رفـــتـــــه ایمــــــانم

"رســـــــــا"مگـو تو بنامحرمان حـــــــکایـــــــت خــویش

چـــــــــه گفتن  از غـــــم و دردی کـــه دل نــــــسوزانـــــــد

گیتی رسائی

فغان

فغـــانم نیست از بیــــــگانـــــــگانــــــــــم

نـــه از فرزانگـــــــان از عاشــــــقـــــانم

چـــــــرا باید چنـــــــین آید بــــه روزم ؟

بــــــــسوزد از ســــــرم تا استــــخوانم 

مـــــــن از دل مـــــــیزنم فـــــریاد یارب

شـــــــده آتـــــــــش زمــــــــین و آسمانم

هــــــــزاران بارمـــــــــردم زنده گشـــتم

نـــــــــدانم مرده یــــا از زنـــــــــــده گانم؟

به روز حشــــــــــر نـــــالم از دل خویش

که او آتــــــــش زده بـــر جــــسم و جانم

چه گـــــــویم؟ هرچه گویم نیســت درمان

فقــــــط تصویر درد است بــــــــر زبانم

"رســــــــا" دل بـــهر خود باید بـــــسوزی

که پـــیـــــــدا نیست از ظاهـــــر نهـــــــانم

گیتی رسائی

سرمست کند

کو شـــــــرابی که مرامــــــست کـــــــــند؟

مَر بگـــــیرد ز مـــرا هـــــــست کـــند؟

چوی شــــــدم مست زهـــوشم ببرد

فارغ از هستی و سرمست کند؟.

گیتی رسائی

منم پروانه ی تو

توئی دلدار و من دلداده ی تو

تو لــــــیلائی  منـــــم دیوانه ی تو

تو موســــــائی منـــــم چوپان عاشـــــق

تـــــو در خوابــــــی  مـــنــــم پروانه ی تـــــو

گیتی رسائی

نمی داند کسی

بیچاره گی های مرا .جزمــــــن نمیـــــداند کسی

من در قفس بی هم نفس. پیشـــــم نمــی آید کــسی

میسوزم از درد درون.شــــــادم ولیـــکن از برون

نزد چــــــه کس افشا کنم؟رازم نمــی خواند کــسی

من با چه کـــــس گویم سخن؟وقتی ندارم هــم سخن

بهتر که لب دوزم به هم . چون من نمــی ماند کسی

ای بی کســــــان آسمان . ای آشــــــیان گم کردگان

ای همــچو من بیخانمان .ماراچه مــــی نامد کسی؟

گفتم زخود بیـــــــرون شوم . با نــام اوافسون شوم

دلداده ای مــــــحزون شوم . شـــــورم نمیداند کسی

ای بی غمان .خــونین دلان. شرم آیدم زین گفــتمان

گاهی چنین گاهی چــــنان. اما چه میداند کــــــسی؟

دردا "رســـــــا"آوارگی. شد حاصلت درماندگی

رنج ترا در  زندگی. چون مانـــمی خواند کسی

گیــــــتی رســــــائی

دیوانگیها

مــــــرا دیوانگیـــــــها پیــر کرده

چو آتـــش زآبِ هستی سیر کرده

چه حـــاصل از فغــان و ناله و آه

مـــــرا چــشمی سیه زنجیر کرده

گیتی رسائی

همراهی ندیدم

من از ایثــــــار جــز خواری ندیدم

زیـــــــاری. مهر و دلداری نــدیدم

شدم مرهم ،شدم رنگ و؛ شدم مهر

ولـــــــی افســــوس همراهی ندیدم

گیتی رسائی

آتش سینه سوز

مرا دردیســـــــــت در دل عاشــــــقانه

کزآن . آتـــــش گــــــرفته آشـــــیانـــه

چنــــــان گرم است از غم سینه ی من

کــه آتــــــش را کند آئــــــینه ی مـــن

خـــــــداوندا تو میدانی چـــه سوزیست

که آتش نیســــت این. آتش فروزیســت

بگــــــیر این دل . مرا آســـــوده ام کن

مــــــرا زین بـــــیشتر فرســوده ام کن

دل آزاری شــــــده  کار رقـــــیــــــبم

هــــــــزاران درد ِبــــــیدرمان رفیـــقم

"رســــــــا" دلدادگی بس کــــن. تمــامی

سیــــــه کردی تو  عــــمر و زنــــدگانی

گیتی رسائی

ناز شستم

من آن زیـــبا پسندِ بت پــرستم

که دستی نیسـت بالاتر ز دســـتم

ترا جـــــای جهانی می پرسـتم

من این هستم .چنینم .نازشستم

گیتی رسائی

مرا ایکاش درمان کرده بودی

مرا ای کاش درمان کــــرده بودی

به یک لبخند مــهمان کرده بودی

اگر بخــــــشــنده بـــــــودی نازنینم

برایــم مرگ آســـــــان کرده بودی

گیتی رسائی

ناله ی من و دل باهم

در طربخانه تو بودی و .مـــــــن و دل باهم

ناز میکردی و من با دل خود نازکشیدم باهم

کو ؟کجائی؟ به کجایم ؟ به چه حالم بی تو؟

حالیامن بکنم ناله و دل ناله کــــند. ما باهم

گیتی رسائی

هرچه پیش آید

سرنشــــــــین قایق عشقم ولــــی دلمرده ام

بوستان عشق جایم . شاخه ای پژمرده ا م

دلستـــانی نیست دیگر . غرقِ دنیای خودم

خنده برلب میـــــنشانم .درنهان افسرده ام

آسمــــــانم هست.امـا بی ســــــتاره .تارِتار

من زدست خویشتن بیش از همه آزرده ام

درسکوتم هــست غوغا در دلم آتــــشفشان

من غم دل را مثال شهد شیرین خورده ام

هرکه می پرسدچرا با خویشتن بد میکنی؟

پاسخم اینــست .عمری بارِدل را برده ام

سینه ام شد پاره پاره قامتم شد همچو دال

بسکه بنشاندم هزاران رنگِ غم برگُرده ام

ای"رســـا" دیگر نباید بیش ازین ها ناله کرد

خویش رابرهرچه پیش آید کنون بسپرده ام

گیتی رسائی

باید دل گسست

داده ام بر بــــــــاد این دنیا و آن دنیای خـــــــویش

نی دگر آئــــــــــین مانده در برم نـــــــی حب کیش

آنکه میســـــــوزد دلش داند چه باشد حال  مــــــا

شـــــــاید او پرسـد گــــهی حال و گهی احوال ما

مـــن زدنیــــــا نالـــه دارم نی دســــــت این وآن

آتــــــــشی دارم که مــــــــیسوزاندم تا پای جــان

ناله کــــــــی آرام سازد روح و جان خســته ام ؟

درد را گــــــویا که خوداینــــگونه برخودبسته ام 

راســت گویا گفته اند خودکرده را تدبیرنیــست

این چنین خود کرده را راهی بجز زنجیر نیست

تاجهان هست و" رسا" هست و دل دیوانه هست

چاره ات اینــــــست .باید دل ازین دنیـــــاگسست

گیتی رسائی

حدیث عشق

هرکــــــــس بدید روی مــــرا از تو یاد کرد

این رنگ و روی من. دل دشمن چه شاد کرد

گفـــــــــتم حدیث عـــــــشق نهان میــــشود ولی

با هر نفـــــــس زداغ دلم .سینـــــــه داد کـــــرد

گیتی رسائی

آب از سرم گذشت

رفــتی برو که آب دگر از سرم گذشــــــت

خواب از سرم برفت و هواازسرم گذشــت

کردم هــــزار بار تجربه ی روز هجر را

غیر از تو هرچه بود خیال از سرم گذشت

گیتی رسائی

دلبستگی

دگر از دل نهادن خسته گشتم

زبـــس بردرد و غم وابسته گشتم

چه حـــــاصل دارد این دادو ستدها؟

غلــــــط بـــود از ازل دلبســــــته گـــــشتم 

گیتی رسائی

افروختم من

هزاران بار درخـود سوختم من

غم خود را به دل اندوختم من

نگفـــــتم با کسی سوز نهانم

چو شمعی بیش و کم افروختم من

گیتی رسائی

میوه ی تلخ

هرآنچه کرده ای در چشم من بین

نهالی کاشتی پس مــیوه اش چین

چنان تلخ اســت بارش بردل من

رسیـــــده داد و افغانم به پروین

گیتی رسائی

د

آوای درد

ســــــرودی نیســـت این آوای درد است

نــشانش بین ، عیان بر روی زرد است

دلم مُـــــــردو به خـتــــــمش من نشستم

مــــــرا این دردهـــــا بیــچاره کردست

گیتی رسائی

هی زده ام

با یاد رُخ تو تا ســـــــحر می زده ام

بی یاد رخ تو لب به می کی زده ام ؟

گفتـــند که می بخور زیــــــادش بروی

با یاد تومی نه یک دوصد ،هی زده ام

گیتی رسائی

پرو بال شکسته

زبار غم نشود شانه های من خالی

نمانده از غم دوران برای من حالی

عجب مدار که خم گشته ام بمثل کمان

شکسته گشت مرا بود گر پرو بالی

گیتی رسائی

غافلان

ما را ببین که دل به چه کاری نهاده ایم

برپشت دل نگه که چه باری نهاده ایم

گفتند عاقلان که نشین در سرای خویش

ما غافلانه عقل را به کناری نهاده ایم 

گیتی رسائی

خیال تو

صبوری پیشه کردم تا بیائی

مرا از درد و غم فارغ نمائی

خیالت را فرستادی به خوابم

خیالت کی کند دردی دوائی

گیتی رسائی

مرا رها مکن

دیگر نـــــمیکنم گله تـــرک مرا مکن

میسوزم از فراغ به  دردم رها مکن

لذت گداخت جان و تنم را دراین دیار

اما تــــرا ، ترابخـــــــدا ترک ما مکن

گیتی رسائی

لحظه های ناب

گاه بین دوســـــتان رخساره پنهان میکنم

بردن این درد را ایــــنگونه آسان میکنم

یاد آن دوران که از مستی گریـبان چاک بود

لحظه هایم لـــحظه های نابتر از ناب بـود

گیتی رسائی

خون جگران

بیهوده مگو که عاشقــــان جام جــــهانند

دیدم به دو چشمم که همــــه دل نگرانند

چون شمع به سرشعله ودرسینه پرازآه

اینان هـــمه ازطایفه ی خون جگرانند

گیتی رسائی

دقیقه ها

گم کرده ام تــــــــــرا به میـــــــــان دقیـــــقه ها

بـــــــــس سالهاست که بسته شــــدم بر دقیقه ها

هـــرلـــــــحظه را که نــــــیست خیالت کنار من

بیــــــهوده میـــــــــشود به کــــــــــنارم دقیقه ها

افــــــــسرده گشـــــــته ام بخدا بس شــــمرده ام

شـــــــب تا به صـــــبح تا به سحر من دقیقه ها

گفــــــــتی گذشت لیک ندانی چه ســــان گذشت

بگذشـــــــته است با غم عشـــــــقت دقیــــقه ها

مـــــــــارا حدیـــــث عشـــــق به بیراهه میبرد

گـــــــــرم است روز و شــــــــبم با دقـــیقه ها

انــــــدرخیال .بــــــاتو خوشم، عالمم خوشست

افـــــــسوس پــــایدار نبــــــاشد دقـــــــــیقه ها

دلــــــــواپسم تمام شــــــــود کـــــــوک ساعتم

آنگه بدر رود ز جــــــهانـــم دقـــــــیقه هــــــا

دل مرده اسـت در تو "رسـا" فکر خویش باش

رحـــــــــمی به حال تو نکـــــند این دقیقــه ها

نقاش

دریا تو بِکــــــــش . پُر ازغــم این دوران

خونیــــــــن دلکی در ته دریا پنـــــــــهان

یک موج بکش به رنگ درد دل مـــــــن

یــــک قایق پر زسینــــــه های ســــوزان

جنگل تو بکـــــش .بکش فقط نقش خیال

یک لاله بکـــــــش میان آن ســـرگردان

طـــــوفان دل مرا نشــــــــان بر دل آب

یک شــــــعله بکش میان آن چون طوفان

همچون دل عاشـــــــقان بی تاب و قــرار

مـــهتاب بکش کنار یـــــــک گوشه ی آن

چنــــــد ین تو  ســــــتاره بر رخ ماه بکش

آن طـــــــور که بیـــــــدلان بگــــیرند نشان

دیــــــــوانــــــــــگی مــرا به خــــــــاطر آور

یک صورت مــــــرده از رخ یک انـــــسان

اما تــــــو ز رنگ آســــــمانش پـــــــرکــن

چــــون ماه بــــــکش .صورت ماهی رخشان

بــرچشم"رســــــــا" بکش تو نقاشــــی خویش

وانگه تو بکــــــش اشک درآن بـــــــــی پایان

گیتی رسائی

مریض عشق

به من گفتی که گیرم راه خود را

زخورشیدی دگر گرمای خود را

تو گفتی من نباشم لایق تو

بروپیدا بکن همپای خود را

به دینم لطمه زد لغزید پایم

تو پوشاندی زما سیمای خود را

به لب خشکید فریادم ولیکن

تو میکردی به پا غوغای خود را

نگشتی یار تا از دست رفتیم

نظر کن خاک زیرپای خود را

گرفتم حلقه ی زلفی دگر را

کنم از تو جدا فردای خود را

ندانستم جدا از دل نگردی

زدم آتش دل و دنیای خود را

"رسا" کی همدلی باشد دوائی؟

مریض عشق دارد جای خود را

گیتی رسائی

نفهمیدی چه حالم

چو رنجاندی نپرسیدی ز حالم

شکستی قلب و سوزاندی تو بالم

چو مومی نرم دردست تو بودم

ازآن نرمی ببین رو بر زوالم

مرا ازسوختن ترسی نباشد

که گلگون تر ز آتش بُد جمالم

تو دیدی صورتم رسواگرم شد

سیه شد روزگار پر جلالم

ندانستی تو قدر عاشقت را

که من در عشقبازی بی مثالم

ندید همچو مست ِ شرابی

که من چون آب کوثر بس زلالم

تو گلزار جهان بودی دریغا

درآن گلزار همچون نو نهالم

شدم من چون "رسا" در خود شکیبا

نبیند هیچکس بر رخ ملالم 

گیتی رسائی