جبر زمانه

نـــــــباشد جای ناله ، حــال اینست

همیــن حال و همــــین احوال، اینست

و نالـــــیدن ندارد ســــــود زیرا

که جبــر است این جهان، اشکال اینست

گیتی رسائی

زدل ماخبری نیست ترا

هرگز زدل ما خبری نیست ترا

درحسرت ما چشم تری نیست ترا

گفتی که به غمخواری ما آمده ای

اما به کجائی ؟ اثری نیست ترا

گیتی رسائی

مُردَم از غم دل

زچه مُردَم؟ که مُردَم از غم دل

که گـــــشتم مــــبتلا بر مــاتم دل

نمی دانم چـــــــه دردی زد به جـــــــــــانم

که ســــــــــــــــوز وآه گــــــــشته هــــمدم دل

گیتی رسائی

مپرس از من

مپرس از من چرا دیوانه هستم ؟

غـــــرورم را به پای تو شکـــستم

نگـاهــــت طــــــــاقتم را طـــــــاق کرده

همــــــــــین بودســـــــت گویا ســــــــرنوشتم

گیتی رسائی

کار عاشق

در دیار عشق باید سوختن

لب ز شکوه گاه باید دوخـــتن

عاشــــــقان را دیده خوناب دل است

کار عاشــــــــــق نـیـــــــست پند آمـــــوختن

گـــــــــــیـــــــــــتـــــــــــی رســــــــــــــائـــــــــــــــی

باز هنوز

هرچـــــــند زدی تو آتشم  ، بـــــاز هنوز

مجنون صـــــــفتانه عاشقم ، بـــاز هنوز

دیوانه تر از من به کجاخواهی یــافت؟

مُردَســــــــت دلم به سینه ام ، باز هنوز

گیتی رسائی

می باید گذشت

سخت بود از خود گذشتن ، لیک می باید گذشت

ناخوشایند اســــــت حالم ، لیک مــــی باید گذشت

با لســــــان الغـــــیــــــب گفتم حال روز خویشتن

خواجه شیراز با مـــــــن گفت ، مــی باید گذشت

گیتی رسائی

بی خبر بودم

در خیالت بودم و از خویش بودم بی خبر

کاش میشد از توواز عشق میکردم حذر

لیک درمن اختیاری نیست توعاشق کُشی

بی خبر بودم که تو کردی زچشمانم گذر

گیتی رسائی

دلقکم

گاه گاهی که به خود می نگرم

دلقکم مست . زخود بی خبرم

مستیم نیست زجام و دف و نی

آتشی هست که زد بر جگرم

گیتی رسائی

فنا گشتم

بیا جانان بیا پا بر سرم نه

فنا گشـــــتم ، بیا جان بر تنم ده

مپرس از مـــــــن چرا از خود بریدم

که مــــــردن زینهــــــــمه غم خــــــوردنم به

گیـــــــتی رســــــــائی

مرام ماست

کار گردون

همدم من

دیوانه منم

دیوانه منم که دل نهادم

ایــــــن گونــه دلم به باد دادم

گر داد بخــــــــواهم از تو حــــــق است

پــــــــژمرده گلـــــــــی به دســـــــــــت بــــادم

گـــــیــــــتــــــــــــی رســـــــــــائـــــــی

تاوان زندگانی

آســـــــــمان چون گرددابری ، نقش باران می کشید

جای لالائی شـــــــــبها، رعد غـــران می شنید

تانفـــــــس باشد نبیند روی آرامــش کسی

رندگانی داده و زندان به تاوان می خرید

گــــــیـــــتــــی رســــائـــــی

بی خبر از خویشتن

به کنارت به خدا  زخویشتن بی خبرم

اگرم کــــــنی فرامـــــــــــوش ، نیابی اثرم

به چه کس بَرَم شکایت زچه کس کنم حکایت

که تــــــــو دریائی و مـــــــن بی تو ســـــــرابی دگرم

گیتی رسائی

دل آشوبم

خسته ام

آسمان خیال

ای آفتاب ِ جهانبــــــخشِ آسمان خیال

که در کنار تو شاید رسم به جاه و جلال

به این امید که دارم ترابه خانه خویش

خدایگان همه جمعند این چنین به مثال

گــــــیتــــــی رســــــــائـــــــــــــی

همنفس

در نــــــــهانخانه ی دل نیســـــــــــت به غیر از تو کسی

اندرین خانه دگر نیــــــــست کسی ،هــــــمنفسی

گرچــــــــه تنهاست خیال تو مرا مونس و یار

یادتو گلبن عشقم، ندهم جا به کسی

گیـــــــــتی رســـــــــــائی

جادوی خیال

من به شب خو کرده ام

شب ،سکوتش، تا بلندای خیال

تا به اوج کهکشان

تا به رویاهای دور

تا به دامان ستاره

بی عبور

تا نیاز

تا به اعماق زمین سخت و سرد

تا به سرداب سیاه

میبرد با خویشتن روح مرا

من به شب رو کرده ام

من به تاریکی به غم خو کرده ام

من به تنهائی ، به شب

جغدکی هستم اسیر آرزوهای محال

عاشق دنیای خویشم

من "رسا" یم

خویش را در خویش جادو کرده ام

گیتی رسائی

بخت من

کاش می دیدم چنین روزی به بخت خویشتن

تا که آتش می زدم  آتش . به بخت خویشتن

هرچــــــه می دیدم جواب ناله هایم صبر بود

گاه لعنت می فرستم من به بخت خویشتن

گیتی رسائی

جانم فدای تو

ای مهربان ترین ، جانم فدای تو

ای یار نازنیـــــــن ، جــانم فدای تو

جــان داده ای به من، دلداه ام به تو

تاهستــــی ای عزیز، جانم فدای تو

گیتی رسائــــــــــی

ا

ای عش

زندگانی مرگ مادر زاد بود

زنــــــــــــــــده بودن را نکــــــــــــــــــــــردم تجــــــــــربه

هــــــــــــــرنفس یک مــــــــــــــرگ مادر زاد بــــــــــود

این دل غمدیده هرگز خوش نبود

آسمانــــــم ابری و غمناک بود

کاش میــــــــــــــــــشد زآشیـــــــــــــــانه پر کشــم

حســــــــــــــــــرتم یک لحـــــــــــــــظه در افلاک بود

هرنفس با هر بهانه سوختم

زندگانی مرگ مادر زاد بود

گیـــــــتـــــــــــی رســـــــــــــــائـــــــــــــــــــی

بیزارم

مـــــــــن دام نهــــــــادم که به دستــــــــــت آرم

در کــــــــــــنج دل خودم نـــــگاهت دارم

چون ماه بـــــتابی به شب تاردلم

اکنون بخدا از نگهت بیزارم

گیتی رسائی

آرام ما باش

بیـــــا با ما دمــی آرام مــــا باش

دمی هم دلبر و جانان مـــا باش

ندارم حسرتی جز روی ماهــت

خــــــیال ثابت دنـیای ما باش

گیتی رسائی

اسیر و پای بند

ما را تو ببین که پای بندت شده ایم

پیش همگان مایه ی خندت شده ایم

این نیست سزای عاشقی کردن ما

اینگونه که در بــند کمندت شده ایم

گیتی رسائی

طالع من

دیوانگــــــــیم ببین چه کـــردم باخویش

این گرگ به رهگذار عشقت شد میش

برخــــــویش مـــناز ، طالع من این بود

عادت شــده اینکه میزنم بر خود نیش

گیتی رسائی

مترسانم

متـــــــرسانم ز رنـــــــــج و نــــــاتوانی

که بگذشتــــــــم من از این زنــــدگانی

تورا در خـــــواب بودم خـــــــواب دیدم

زپا تا ســــــر تو را مــن  مــی ستودم

تو در خــــــــوابم چنان مهتــــاب بودی

به چشـــــمم عـشق را مــعنا نمودی

چه گــــــویم ؟تابِ گفتن دادم ازدست

زنامت می شود هــــر ذره ام مــست

متـــــــرسانم ز شیــــدائی ز مستی

که من بگذشتـــــه ام از مرز هستی

اگـــــر خوابم، به دیـــــدار تو مشتاق

به بیــــــــداری زدرد هــجر بی طاق

خوشــــــــم اما بـه پایت اُفــــــتادن

که جز وصـــــلت نباشد خواهش من

نگاهـــــــت هستـــی ام از من ربوده

"رســــــا" هر قصه را با غم سروده

گیتی رسائی

اسمان درد است

آســــــمان درد است ، کــــــو درمـــــــــان ما؟

مـــــی گدازد پیـــــش خــــــلق ایمان ما

عاشـــــقانه دل سپــــــردیم و نشد

پیش چشمم رفت از تن جان ما

گیتی رسائی