زیر باران می روم

نـــــــرم نرمک زیــــــر باران مــــــــــی روم

بی خیال ِ باد و طـــــــــوفان مــــی روم

خیـــــــــس خورده دردهایم گـــوئیا

چون سبکبالان خرامان می روم

گیتی رسائی

خود فروزی

در مرام عشق اما، بی نیازیها دواست

گرشدی عاشق همه درد و بلاها کیمیاست

میـــــــــخری هر درد را با تارهای جان خــــــــویش

عاقبــــــت آتش شــــــــوی این خود فروزیها شـــفاست

گیتی رسائی

بر ما تاختی

دلبری کردی و مارا در بـــــلا انداختی

پیش هر نامردمی رفتــی و برماتاختی

این چنین شمشیر برمامیزنی ازروبرو؟

پرچم پیـــــروزیت را گو کجا افراختی؟

گیتی رسائی

رفته ای کنون

گفتی  که مــــی روی ز برم رفتــــــه ای کنون

بر آتشــــــم نشــانده ای و رفته ای کنــــــــون

گفتـــی مکن تو شکوه به  حال و به روزخویش

کی گفتمت برو ؟ چه کنـــــم ،رفته ای کـنون

گیتی رسائی

من و تو

من شــــراب تلخ میخواهم ، تو شور باده ای

من دلـــی پر سوز میخواهم ، تو آتش پاره ای

من چو یک جـــام تهی در گوشه ی میخانه ام

توچنان کوهی که پر از خاک و سنگ خاره ای

گیتی رسائی

به غمزه ای خوش بود

نگاه کن دل ما را به غمزه ای خوش بود

به بوستان نگاهت به سبزه ای خوش بود

چه شد که رفتی و با ماچرا چنین کردی؟

زعاشقی و زمستی به لحظه ای خوش بود

گیتی رسائی

خار چیده ایم

دردشت روزگار ببین خار چیـــــــــده ایم

پشتم شکسته بسکه برآن بار چیده ایم

دیگر نــمانده آه به لب،تـــــــوش در بدن

صدهــــــا هزار اشک بررخ بیمار چیده ایم

گیتی رسائی

یک جرعه داد

هرآتشی که بود ، دل مارا کباب کرد

این دردهاســـــت که باید کتـــــاب کرد

دریاســت دل نه عجب از خــــــــــــــیال خام

یــــــک جــــــــــــرعه دادو حــــــــــــال دل ما خراب کرد

گیتی رسائی

بگو کجا رفتی

نگـــــاه بر من دیـــــــوانه کردی و رفتی

به دست غم بسپردی و  بی صدا رفتی

بیا ببیــــــن که صدای شــــکستن دل را

ندیدی و نشـــــــنیدی . بگـو کجا رفتی؟

گیتی رسائی

پشت هر نگاه

سوز هزار درد ، به نگاهـــی بیان شود

بیهوده است گر که بکوشی نهان شود

در پــــــشت هر نگاه غزلهاسـت گفتنی

صد باغ سرخ با نگهی چون خزان شود

گیتی رسائی

جهان سیاه

دنیا سیاه و عشق سیاه و جهان سیاه

ظاهر سیاه و روی سیاه و نهان سیاه

دیگــــــــر بریده ام بخـــــدا  زین عذابها

گم گشت هرچه بودزمین وزمان سیاه 

گیتی رسائی

جان گر طلب کنی

دارم سری بگو که به پایت فدا کنم

گفتم که باتو تا به نهایت وفا کنم

گفتی که حرف را بعمل آزموده اند

جان گر طلب کنی بهوایت رها کنم

گیتی رسائی

دوای عاشقی

گلستانم نگهبانی ندارم

دلم تنگ اســـــــــت درمانــــــــــی ندارم

چه می پرسی ؟ که سامـــانی ندارم

نمی دانی تو حالم خــــــانه آباد

گلستانم . نگهبانی ندارم

گیتی رسائی

وفا کنم

دارم سری بگو که به راهت فــــدا کنم 

جان گر طلب کنی ،به هوایت رها کنم

گفتــــی که حرف را بعمل آموزده اند

ازمــن بخواه ،تا به نهایت وفـــــا کنم ؟

گیتی رسائی

بارگه عشق

ما را دل تنگیست درین بارگه عـــشق

هرلحظه درنگیست درین دارگه عشق

بیهـــــوده سفر بود ، نبردیــم نصیبی

هرروز به رنگیست درین تارگه عشق

گیتی رسائی

فکر عاشق

عـــشق یـــعنـــی کـــه نبـــودن در بـــود

ظـــاهـــر آســـوده و آخـــر نـــابـــود

بـــی تمـــنا هـــمه هســتی دادن

فکر عاشق بجز این کار نبود

گیتی رسائی

ای جان نظری

سوختم زآتشت ای جان نظری

گشـــــته ام گوش به فرمان خبری

جان به لب آمــــده طـــــاقت طاق اسـت

رفـــــــت گــــر بــــــود ز ایـــــمان اثــــــــــــری

گیتی رسائی

حکایت عشق

مدیــــــــون تــــــــوام اگـــــر رهایــــــــت   بکــــــــــنم

وز جور و جـــــــفای تو شــــــــــکایت بکــــــــنم

تاهســـــــت جهان ،من چنین خواهم کرد

پیش همگان زتو حکایت بکنم

گیتی رسائی

غم دوران

هزار غم به دلم مانده از غم دوران

چنان نشسته به جان، نیست قابل جبران

نگفته ام به کسی چون دوا زگفتن نیست

همان به است بماند به سینه ام پنهان

گیتی رسائی

دلدادگی

خوشحال باش و حال کن

دل به ما نســپرده ای ؟ خوشحال باش و حال کن

شـــــــور برپا کرده ای؟ خوشــحال باش و حال کن

ما درین ســـــــوداگریها خویشـــــــتن را باختـــیم

برده ای ؟ آزرده ای ؟ خوشــــــحال باش و حال کن

گیتی رسائی

چو آمد عشق

چو آمد عشق دردم چاره می کرد

دل دیوانه ام  صد پاره می کرد

سر سودا ندارم مستِ مستم

نه یکباره ببین صد پاره می کرد

گیتی رسائی 

نابودم

ز آتشی که نشاندی به جان من ، دودم

که لحــــظه ای به خدا در بَرَت نیاسودم

فغان و درد مرابــــود حاصلم زین عـشق

خیال هســـت که هستم ، ولیک نابودم

گیتی رسائی

دوای درد

دوای درد ، گفــــــــتن نیـــــــست ، دانـــــم

شنیــــــدن همچو دیدن نـیـــست ، دانم

دلـــی دارم چو دریا پر ز طـــــــوفان

ازین طوفان رهیدن نیست دانم

گیتی رسائی

بودن و ماندن

ما را به جهان نیست هوس بودن و ماندن

هـــــــــــر روز شده کار جـــــهان درد خوراندن

عمریست که از خــــوب و بدش دســـــت کشیدیم

مـــــــــــــا را ندهد لـــــــــــــذت از بند رهـــــــــــــــــاندن

گیتی رسائی

طبیب من تنها

به تنهائی گرفتم خو ، عجیب است

دل تنها درین عالم غریب است

فقط من هستم و من هستم و من

غم و محنت به درد من طبیب است

گیتی رسائی

مست باید بود

مزه کردن در مقام عشق نیست

عشق را باید که یکجا سرکشید

مست باید بود تاشد مست تر

بی پرو بی بال باید پر کشید

گیتی رسائی

دیدم چشمان شما را

چه بعد از ظهر زیبائی

فقط کم داشت چشمان شما را

چرا شب شد نمیدانم خدایا

که من بی تابِ بی تابم هنوزم

ستاره چشمکی بیهوده اما

نمانده حسرتی دیگر به دنیا

توَهُم بود ، یا رویا ی زیبا

که دیدم باز چشمان شمارا

گیتی رسائی

دردقسمت میکنم

گاهگاهی با دل غــــــــمدیده صحبت می کنم

پیش رویش می نشینم ، درد قسمت می کنم

عاقبـــــت همدرد می گردیم دراین گـــــیرو دار

نیســـــت چاره درد را تسهیم نسبت می کنم

گیتی رسائی