خانه خراب

دردام مرا نـــشانده و . داده عذاب

آتش به دلم زده .مــرا کرده کباب

هرلحظه مرا به بوسه ای خام کند

او مست ز جام باده .من خانه خراب

گیتی رسائی

شکایت

سبک گـــــــشتم چو کــــــردم من شـــــــکایت

چــــو گفـــــتم درد خــــود را در نـــــهایت

ندانســـــتم که پـــــایـــــانی نـــدارد

که دارد زندگانی بس حکایت

گیتی رسائی

 

شکوه از بودن

سیـــــــنه را از غصه شستم. تا رهاگردم زغم

دل به دریاهــا سپـــــــردم. تا جدا گـــــردم زغـــم

آتـش دل را نــــــــهان کـــردم ز هـــــر بیــگانه ای

صدهـــــــزاران بار مُــــردم. همـــــچنان دیوانه ای

لاله گر خونین دلـــــی دارد زمانش بیش نیـــست

آه میسوزم که همچون من به جانش نیش نیست

حســـــرتی هرگز نبردم بی خیـــــــالِ عـــشرتم

بر سیه روزان نــــــظر کردم همان شـــــــدعبرتم

گرچـــــــه داغم از تب دنیا . نمی خواهــم بسی

لیک مــیسوزم که هستم هیچ. چون خاروخسی

کـــــس نمی داندچه مـی گویم خدا داند و من

بیهـــــــده هرگزخدا داند. نمــــی گویم سخن

بسته ام عهدی که درد خویشتن پنــهان کنم

بــــــــردن این بار را شــاید چنین  جبران کنم

غـــــم نهان کردن چه حاصل رخ نمایان می کند

چون "رسا" گرلب بدوزی دیده عریان می کند

گیتی رسائی

خراب عشق

شــــکار عــــشق شـــدن بــین چـــه عالمی دارد

خـــــراب مـــــهر شــــدن بــــیش نی کـمـــی دارد

نبــین تو خـــنده ی عاشــق که عشق ســودائیست

دریــــن مــــــعامله دیــــــوانه هــــم غمـــی دارد

بـــــراه عشـــــق شتابان گـــــذر مــــکن هـــرگز

نگـــــاه کــــــن که بــــهر گوشــــــه ماتــمی دارد

زرشـــــک دیـــــدن عاشـــق جهـــــان بهــم ریزد

خوشـــــــا کســـی که درین باغ محــــــرمی دارد

هزارســـال اگر بــــــگذرد ز زخـــمـــه ی عشق

بســــــان کهـــــنه شــــرابی به دل خــــــمی دارد

"رسا "ببین که جهان عشق وعشـــق عالم توست

به خوش چـیـــن چه نیاز آنکه هـــمدهمـــــی دارد

گیتی رسائی

شرمی که برپا میکند

دیوانگیهای مرا . عشق تو زیبا میکند

رســــم است شور زندگی در سینه غوغا میکند

آتش زدی برخرمنم صدها شرر بردامنم

رنگین نمــــــودی روی من . شرمی که برپامیکند

گیتی رسائی

رنگ دل تو

هرروز دلت به رنگ و حالیست

یک روز خزانی و دگر روز بهاریست

یک روز ســفــیدی و دگـــر روز ســــیاه

انـــــــگار ترا با پــــــر طاووس قـــــــراریــــــست

گیتی رسائی

آفتابم

خــــــار و خـاشـــــــــاکم . ولی در اوجـــــــها

یک تــــــنه گم، در مـــــــیان فوجـــــــها

آفـــــــتابم زیر یک ابــر ســــــیاه

فَردِ فَردم . در میان زوجها

گیتی رسائی

چون کبوتر

من چنان غرقم و در خویش گُمَم

که دلم بَهرِ خودم میسوزد

کاش میشد بِبُرَم از منِ خویش

کاش میشد که فراموش کنم بودن را

کاش میشد که دگر باره دَمی

آن خودی را که رها از خویش است

آن خودی را که به بیگانه چوخودنزدیک است

من فراموش کنم

یاکه من

کاش میشد شکنم پیله ی خویش

قابِ یکتائی خود را شِکَنَم

چون کبوتر بشوم

رقص کنان در امواج

چون شراری نفروزم در  خویش

همچو خورشید جهانی بشوم

از خودم دور شوم

چون کبوتر

گیتی رسائی

غرق رویائی

زاشک من تو چه ترســـی. که غـــــــرق دریائی

مــــــــــن ازگذشته چه گویــــــم .تو فکر فـــردائی

مراغمـــــیســـــت کـــــه خاکــــــستر آرزو دارم

مــن اهل سوز و فراغم .تو مـــــــحو رویـــــائی

مـــــن آسمان و زمــــــینم زغـــــــــم یکی گشته

توازنــشاط و طرب گوئـــــــی ازفلان جـــــــائی

مـــــــــرا نبود امیـــــــد رهـــــائی از غــــــــم تو

به جان خـــــــــریده تنم داغ و ننـــــــگ رسوائی

نـــــــبوده ام به کــــــسی بیشتر زتو مـــــــشتاق

تـــــــوجزئی از تن ما نیســــــتی .همـــان مائی

به بــــــاور چه کــــــسی گـــنجد این حکایتها؟

که در نگـاه خــــــموشم نـــــــهفته غـــــوغائی

دلم بســــــــوخت زمانی که عقل حـــــــاکم شد

ولـــــــی چه سود که رفت از کََـــفَم شکـــــیبائی

کنـــــــون منم چو کبوتر اسیـــــــر پنجـــه ی باز

ولــــــــی خوشم که نـــــــدارم ز مـــرگ پروائی

"رســــــــا" نبوده به دردت دوا سخــــــن گفــــتن

کـــــــــه حرف بیهده هـــــــرگز نـــــگفته دانائی

گیتی رسائی

دل شکسته

گروهی با نگاهی دل ببازند

گروهی با تباهیها بسازند

گـــــــروهی ســـربهرراهـــــــی ســــــــپارند

بــــــــه راه این و آن چـــــــــاهی گــــــــذارند

گروهی دانه از هردام گیرند

به دام هرکس وناکس اسیرند

گــروهــــــی لفـــــــظ مـــی قاپد کلاشـــــــــان

ز هــر گـــــــنداب میــــــپاشد به پــــــاشـــــان

ولی من مستِ مستِ راستینم

نه آلایم به پستی آستـــــــینم

من آن مــــــــــرغم که چشم از دانه بســــــتم

قــــــفس را با چنـــــــین پتـــــــکی شـــکستم

"رسا" دارد دلی دریا نشــسته

دلش ازشیشه بودَست وشکسته

گیتی رسائی

همخانه

تو رفتی با غـــمت همــــسایه گـــشــتم

نبودی با غــــمت همـــــــخانه گــشتم

بیــــــا حــالا ببــــــین حال دلـــــم را

کنون با بغض و غم همــشانه گشتم

                                                                                       گیتی رسائی

گیتی

چرا غمت نیست ؟

ســــــرمایه ی من بجز غمت نیست

آتــــــــش به تنم زدی . غمت نیست

ایـــــــن کینه زچــــــیست ؟ازتوفریاد

مُـــــردم زغمت چرا غـمت نیست؟

گیتی رسائی

دنیای آسمانی

کور میشد کاش چشمانم نمیدیدم ترا

گل سِــــتان میشد جهانم گر نمـــــیدیدم ترا

حال چون دیوانگان دامن پراز اشک غم است

آســــــــــــــمانی بود دنیــــــا گر نمـــــــــیدیدم تـــرا 

گیتی رسائی

جانبازی در عشق

تا کجا باید بسوزم ؟ تا تو را راضی کنم ؟

گوئیا بــــهتر بود در عشق سربازی کنم

هرکه حالم دید حال خویشــتن از یاد بُرد

این نصیبم بود تا در عشق جانبازی کنم

گیتی رسائی

مجنون و عشق

کودکی نادان بُدَم عشقت به اینجایم کشاند

درقمار عــــــــشق می باید خلاصــه جان فشاند

در کلاس عشق مجنون خط و مشق از مـــــــن گرفت

کــــــین چنین خود را به خاک و خونِ لیـــــــلایش نــــــــشاند 

گیتی رسائی

آب چشمم" اشک"

بیـــــــا یکــــــــدم ز چشـــــــمانم گذر کن

چه کس گفتت زچشم من حـــــــذر کن؟

چه جا بهتر زچشمانم تو خــواهی؟

به پایت آب چشمم را گهر کن

گیتی رسائی

سوختن آموخته ای

تو بــــــه مــــــــن ســــــوختن آموختــــــــه ای

لب  به لب دوختــــــن  آموختــــــــــه ای

با غم و غــــصه و با درد و نـیـــــاز

آتش اندوختن آموخته ای

گیتی رسائی

دل عاشق

نشاط را اثر نیست در دل عاشق

پراز شراره ی درد است در دل عاشق

تو از نگاه نخوانی چه فتنه ها برپاست

هزاردرد نهان است در دل عاشق

اگر نبود غم عاشقان و مشتاقان

بجای گل همه خس بود در دل عاشق

گل است آنچه نشان میدهد ز عشق و هوس

مجوی گل به گلستان بجز دل عاشق

بیا که آتش هجران و دردوسوزوگداز

چهارعنصر عشقند در دل عاشق

"رسا" نباشد ازین قشر دینِ دلدده

فقط هوای طرب بود در دل عاشق

قربانی عشق

دلم تاب نگهــــــــبانی نــــــــــدارد

بــــغیر از تو گل افشــــــانی ندارد

دلم چون مرغــــــکی پربسته ماند

کجــــــا هستی؟ که جانانی ندارد

هـــــزاران قبله باشد روبرویش

بـــــجز تو دل به فرمــانی ندارد

نباشد ترسش ازسوزوغـــم ودرد

که چون دیـــــوانه سامانی ندارد

 

نمـــــیخواهد رها باشد زبنـــدت

بجان  سـودای ارزانـــــی  ندارد

به دســــــت توست حلِ این معما

چـــــــو جانش هیچ قربانی ندارد

"رسا" جزباتو باکس آشنا نیست

دلش هرلحظه مهـــــــمانی ندارد

گیتی رسائی

فقط خدا دارم ..

م

مباش در پی مــــــن . خالیم صــــــدا دارم

چو آفتــــــاب زمســــــتان . فقـــط ادا دارم

زچکـــــه های قــــــلم جز هوی نمــــیریزد

که من  هوای نوشتن فقــــــط هــــوی دارم

کجا هــوس به رهیدن ازین قفـــــس دردل؟

بهر کـــــــجا که نظر مـــــیکنم تــــرا دارم

زآتشــــــی که نمودست دردلم غـــــوغــــــا

شرارو درد و  بلا جـــــای صـــــد نـوا دارم

شنیـــــــده ای که کنم خـــــــنده بررخ دنــیا

ولی به سیـــــنه سیه پوشـــــــم و عزادارم

نصـــــــــیب من شده تنــــها اسیر دل بودن

هــــــزار درد به جـــانســـت کی دوا دارم ؟

مپرس حال "رســــــا"رادرآستانه ی خویش

ببیــــــن  به کُنج جدائـــــــی فقط خـــدا دارم 

گیتی رسائی

بد مستی

به کـــــــجا مــــــــن ببــــــــرم ، ایـــــــــن دل لک زده را؟

به چه کس بـــــــسپارم ، تن فــــرسوده ی آتش زده را؟

به هوای چـــــــــه کسی ؟ چـــــشم خود باز کنم ؟

بچـــــــه امــــــــید نــفـــــس تــــــــاره کنم ؟

گفتــــــه بودی که به مـــــن دل بســـتی

این هــــــنر بود ، چنین تردســـتی

با دو پـــیمانه چنان بد مستــی

شیشه ی عمرمرا بشکستی

رفت بربادتمام هستی

گیتی رسائی

به ظاهرم منگر

دگـــــــــر نمــــانده گلــــــــی تا به پایت افـــــــــشانــــــــــم

هـــــــزار خـــــــــار به جــــــــــایش به ســـــینه بنشانم

چـــــــو دیدمــــــــت که نشستی کنارغـــــــیرازمــن

شــــــدم پریش و پریشـــــــان ودیــــــده گریانـم

مبــــــــــاش درپــی رنجــــــم .ملولم و دلتنگم

به ظاهــــــــرم منگر شادمان و خنــــــدانم

دلیســــــت دربرمن پرزخــون رنگارنگ

چوشمع پیش رُخَت شعله های لرزانم

بــــیا و ازســـــر رحمت نظر برویم کن

به لـــــــذت نگهی میـــدهم ســــــرو جــانم

رسیــــــده ام به مــــکانی که حاصلم هیچ است

مرا دگـــــر تو مــــــیازار . من بفــــــرمـــــانــــم

شــــکر ز شــــهد تو ریزد زچـــــــشم من خونــاب

مـــــــرا ز شعله مـــــتـــرسان که رفـــتـــــه ایمــــــانم

"رســـــــــا"مگـو تو بنامحرمان حـــــــکایـــــــت خــویش

چـــــــــه گفتن  از غـــــم و دردی کـــه دل نــــــسوزانـــــــد

گیتی رسائی

فغان

فغـــانم نیست از بیــــــگانـــــــگانــــــــــم

نـــه از فرزانگـــــــان از عاشــــــقـــــانم

چـــــــرا باید چنـــــــین آید بــــه روزم ؟

بــــــــسوزد از ســــــرم تا استــــخوانم 

مـــــــن از دل مـــــــیزنم فـــــریاد یارب

شـــــــده آتـــــــــش زمــــــــین و آسمانم

هــــــــزاران بارمـــــــــردم زنده گشـــتم

نـــــــــدانم مرده یــــا از زنـــــــــــده گانم؟

به روز حشــــــــــر نـــــالم از دل خویش

که او آتــــــــش زده بـــر جــــسم و جانم

چه گـــــــویم؟ هرچه گویم نیســت درمان

فقــــــط تصویر درد است بــــــــر زبانم

"رســــــــا" دل بـــهر خود باید بـــــسوزی

که پـــیـــــــدا نیست از ظاهـــــر نهـــــــانم

گیتی رسائی

سرمست کند

کو شـــــــرابی که مرامــــــست کـــــــــند؟

مَر بگـــــیرد ز مـــرا هـــــــست کـــند؟

چوی شــــــدم مست زهـــوشم ببرد

فارغ از هستی و سرمست کند؟.

گیتی رسائی

منم پروانه ی تو

توئی دلدار و من دلداده ی تو

تو لــــــیلائی  منـــــم دیوانه ی تو

تو موســــــائی منـــــم چوپان عاشـــــق

تـــــو در خوابــــــی  مـــنــــم پروانه ی تـــــو

گیتی رسائی

نمی داند کسی

بیچاره گی های مرا .جزمــــــن نمیـــــداند کسی

من در قفس بی هم نفس. پیشـــــم نمــی آید کــسی

میسوزم از درد درون.شــــــادم ولیـــکن از برون

نزد چــــــه کس افشا کنم؟رازم نمــی خواند کــسی

من با چه کـــــس گویم سخن؟وقتی ندارم هــم سخن

بهتر که لب دوزم به هم . چون من نمــی ماند کسی

ای بی کســــــان آسمان . ای آشــــــیان گم کردگان

ای همــچو من بیخانمان .ماراچه مــــی نامد کسی؟

گفتم زخود بیـــــــرون شوم . با نــام اوافسون شوم

دلداده ای مــــــحزون شوم . شـــــورم نمیداند کسی

ای بی غمان .خــونین دلان. شرم آیدم زین گفــتمان

گاهی چنین گاهی چــــنان. اما چه میداند کــــــسی؟

دردا "رســـــــا"آوارگی. شد حاصلت درماندگی

رنج ترا در  زندگی. چون مانـــمی خواند کسی

گیــــــتی رســــــائی

دیوانگیها

مــــــرا دیوانگیـــــــها پیــر کرده

چو آتـــش زآبِ هستی سیر کرده

چه حـــاصل از فغــان و ناله و آه

مـــــرا چــشمی سیه زنجیر کرده

گیتی رسائی

همراهی ندیدم

من از ایثــــــار جــز خواری ندیدم

زیـــــــاری. مهر و دلداری نــدیدم

شدم مرهم ،شدم رنگ و؛ شدم مهر

ولـــــــی افســــوس همراهی ندیدم

گیتی رسائی

آتش سینه سوز

مرا دردیســـــــــت در دل عاشــــــقانه

کزآن . آتـــــش گــــــرفته آشـــــیانـــه

چنــــــان گرم است از غم سینه ی من

کــه آتــــــش را کند آئــــــینه ی مـــن

خـــــــداوندا تو میدانی چـــه سوزیست

که آتش نیســــت این. آتش فروزیســت

بگــــــیر این دل . مرا آســـــوده ام کن

مــــــرا زین بـــــیشتر فرســوده ام کن

دل آزاری شــــــده  کار رقـــــیــــــبم

هــــــــزاران درد ِبــــــیدرمان رفیـــقم

"رســــــــا" دلدادگی بس کــــن. تمــامی

سیــــــه کردی تو  عــــمر و زنــــدگانی

گیتی رسائی

ناز شستم

من آن زیـــبا پسندِ بت پــرستم

که دستی نیسـت بالاتر ز دســـتم

ترا جـــــای جهانی می پرسـتم

من این هستم .چنینم .نازشستم

گیتی رسائی