باران
پنجشنبه, ۱۰ ارديبهشت ۱۳۹۴، ۰۳:۳۷ ق.ظ
رویا های تنهائی - باران
مـــــن آن باران و بـــــــــرف داغدارم
بــــــه باریدن ز ابر غــــــم دچــــــارم
زمانـــــی ابر بـــــــودم جــــــای باران
کــــــنون بارم تـــــو گوئــــی وامدارم
چه خوش باشد که گردم ساکن موج
که مــــــن جانی زجنــــــس آب دارم
کـــــنم ســـیراب هر لب تشنه ای را
بـــــخود بالم که هــــــمرنگ بهــــارم
بِــــــشُو یم روی گل با بارش خویـــش
هــــــزاران نقـــــش بندم بـــــر نگارم
گــــــهی گــــــــردم نشان باد و بوران
ســـــــیاهی ارمـــــــغان آرد غـــــبارم
نمیـــــــخواهم که باشـــــم آن زمانها
چه ســـــازم نیـــــــست آرام و قرارم
مــــــنم آن قــــــــطره ی رخشان باران
گـــــــهی دریا گــــــهی در رهـــگذارم
از آن ترســــــم بیـــــفتم بر خس و خار
"رســـــــا" آنگه تو دانـــــی حـــال زارم
