دیوانــــگیم شــــده زبانزد
بدجـــــــــــــــور زمانه ریــــشه ام زد
اینگونه شــــــــــــــــدست حـــــــال و روزم
با تیــــــشه غــــــــــــــــم به ریشــــــــــــــه ام زد
گیتی رسائی
دیوانــــگیم شــــده زبانزد
بدجـــــــــــــــور زمانه ریــــشه ام زد
اینگونه شــــــــــــــــدست حـــــــال و روزم
با تیــــــشه غــــــــــــــــم به ریشــــــــــــــه ام زد
گیتی رسائی
گمان مــــــــدار که بر درد تـــــــــو دوا باشم
یـــــــا بــــه هر ناله ات نــوا باشــــــــم
هرکــــــه از درد خود خبر دارد
در درون خودش صدا دارد
گیتی رسائی
با سند یا بی ســـــــند قلبم تصـــــــــاحب کـــــــرده ای
با نگاهی خویــــــش را برمن تو غالـــــــــب کرده ای
تا به کــــــی باید به دنبال تـو باشم تا به کی؟
با دوصد ترفندِ خود ، مارا تو طالب کرده ای
گیتی رسائی
در طربــــــــــخانه هــــــــوای گُل یادت کردم
عشـــــــــق را باهمه مستی به فدایت کردم
رفتـــــــم ازهــــــــوش که برپای گــنه آویزم
مهربانی به خــــــــطا، جای جــــفایت کردم
دوستــان پیــــــش رخُت رنگ رخُم را دیدند
بــغلــــــــط باز من ایــــن داغ به غایت کردم
مــــــن ازین دلشدگی، شــیفتگی جان نبرم
درهمیــــــــن حال ببین حـــــــظ نهایت کردم
هرکــــــــجا بودی و بـــــودم دل من آنجابود
باز هـــــــم باز هـــوای توو کـــــــویت کردم
اینـــــــــهمه عـــــشق سزاوار وفا بود ولی
ازتـــــــو من پیــــش خداوند شکایت کردم
چشـــم بستی و نبودی به جهانی که منم
من بیدل چو "رســــــا" حس رضایت کردم
گیتی رسائی
شـــــــــراب خورده ای و ، مــــــنع عاشقان کردی
بخور بخور که دوصــــد پیر را جـــــــوان کردی
زلذتی که تو دادی ببـــــین که مخمورم
بحیرتم که چرا تیر در کمان کردی؟
گیتی رسائی
شــــــب اگر نیســــت مرا خواب، ز آزار دل اســــت
آتش ار هست فقـــط زیرسرو کار دل است
فــــــــتنه ها می کند و باک نــــــدارد ز کســــــی
تانفس هست قفس خانه وابزار دل است
می رود مســــــــت و ندارد زهـــــــوس پــــروائــی
هرچه آتش بسرم ریخت ازاینکار دل است
تا هــــوا هست و دلی هســـــت که ســــازد با وی
سازگاری به هوس شیوه و رفتاردل است
هــــــــرکه را هســـــــت دلی عــــــــقل بدو رو نکند
عقل بازیچه ی دستان هوسبار دل است
رنگ و روی رخ مـــن هـــــــــست نشان غــــــم من
این همه نقش فقط بر در و دیوار دل است
همــــــــتی کـــــن که دگر بار ببـــــــینم رخ تــــــــو
می فروزم به خودم نیست ز آزار دل است
تــــــــرسم از آتش عشــــــــقی که بســــــــوزانندم
چون "رسا"رشته ی هرکار به دستاردل است
گیتی رسائی
کاش می شد من فراموشت کنم
همچو خورشیدی . که خاموشت کنم
بگذرم از تو فروپاشی کنم
با خیال تو هم آغوشی کنم
آسمان سینه بارانی کنم
عشق را با خویش قربانی کنم
هرغزل بهرت تماشائی کنم
درسرای عشق غوغائی کنم
ناتوانم زین همه .کاری کنم
کاش می شد با دلم یاری کنم
عشق را گه گاه مهمانت کنم
تاسحرگه بوسه بارانت کنم
چون "رسا" خود را به قربانت کنم
یا درون سینه پنهانت کنم
گیتی رسائی
از ســــــر سیـــــری ببیـــــن گه گه نگاهت مـــیکنم
با خیــــــالات گذشته اشـــــــــتباهت مــــــیکــــنم
عشق و مستی داستانی بود چون خوابی گـــذشت
مـــــن ترا در خواب هایم بی گنــــــاهت میــــکنم
گیتی رسائی
با خـــــــــود ز خودم گلایه دارم
گر خــــــــنده کنم گلایه دارم
ازرفتــــــــن و ماندن و ز بودن
اصلا ز جـــــــــهان گلایه دارم
گیتی رسائی
به حال خویــــــش بنالم ، که نیــــست همدردی
بهر نفــــــس که کــــشم ،آیداز درون دردی
هزاردرد چنان خـــــــفته است در جانم
نبود و نیست مرا قدرت هماوردی
گیتی رسائی
نداده ای تو شرابی و ؛ مستِ مســـــــتِ توئیم
به یک نگـــــاهِ تو عمریست؛ پای بست توئیم
به لحــــــــظه ای نــشدیم میهمان چـــشمانت
وفای ماست که چون موم ؛ خامِ دست توئیم
گیتی رسائی
تا نباشی مثل من ، در نمی یابی مرا
اشک سرخم را نمی دانی ز چیست
راز رنگ زرد را
راز تنهائی و زخم سرد را
راز پژمردن میان سبزه زار
راز افسردن به هنگام بهار
تانباشی مثل من
در نمی یابی مرا
بی نیازی را ببین درمن چه غوغا میکند
باشکفتن فصلها درپیش ماست
لبک با غم خو گرفتن کیش ماست
سالها باید. سالها باید که تو از ماشوی
تا نباشی مثل من هرگز نمی یابی مرا
چون "رسا" دراین گذار زندگی
کی تو می فهمی غم درماندگی؟؟؟
سر به سر دردم ، ندانی حال من
آتشم اینست، این احوال من
تا زمان بی تو بودن ، بوده ام
تا شدم پروانه ، گم شد بال من
گیتی رسائی
آفتابین روز هم ، روح مـــرا روشــــــن نکرد
روی گل با هیچ رنگی دیده را روشن نکرد
کاش آسان بود دل دادن چو دانه زیر خاک
چشم دل را عشقِ دیدار صباروشن نکرد
گیتی رسائی
خواب رفته از سرم
دل نشسته در برم
چشم را می بندم و بر بادبانی از خیال
قلب شب را می شکافم با خیال
شعله های اندرونم ،همچو نوری
می نشیند بر شبم
شام را چون روز روشن می کند
می نویسم لیک پایانی نمی بینم هنوز
شب که شد ، از درد خود هم پافراتر می نهم
دردیاران، سوزهجران، غصه بیماری همسایه و
بیماران دارن ، ناله هاو حسرت و کین فراوان
رنگ رنگ و، جور واجور و، هزاران
خواب رفته از سرم ، دل شکسته در برم
گیتی رسائی
دردم اگر یکیــــست ، هزارش نمــــــوده ای
چشم سیاه خویش ، خمارش نمـــــوده ای
فکـری بکن بـــه حال دل ، دلشکسته گان
هردل که دیده ای تو شــکارش نموده ای
گیتی رسائی
سراغــــت را گرفــــتم از مـــــــه و مــــــــهر
که تا شـــــــاید بیــــفتد چـــــــهر برچهر
ندانستم رفیــــــقان کیــــــنه ورزند
جدایت میکنند با حیله و سِحر
گیتی رسائی
مـــا را تو زدست رفته پندار
دســــــــت از ســـر ما دگر تو بردار
دادیــــــــم به راهـــــــت دل و دیــــن را
هســـــــتیم هـــــــنوز هــــــــم گــــــرفتـــــــار
گیتی رسائی
نــــــظر به غیــــر میانداز ، زانکه می سوزم
نی ام چنان که تو بینی.چو شعله در سوزم
خدای دانـــد و دل بعـــــــد رفتنــــت هرگز
نیـــــــاید از دو لبم جـــــز غم جگر سوزم
ولـــــــی هنـــــــوز به دیدارت آرزومندم
به حســـرتت بنشستم اگر چه لب دوزم
دل از خیال تو فارغ نشد چه باید کرد؟
به مکتب تو و ، عشق تو دانش آموزم
روا مدار شوم آب من زسرچون شمع
اگرچه در غم عشقت همیشه پیروزم
"رســـــــا" بگفت ز بعدت نبـــــود آرامش
که مـــــــن به مرغ ســـحردرس باید آمـوزم
گیتی رسائی
نیـــــــامدی و نــــــــدیدی تو حـــــــال و روزم را
چه حاصل اســت بدانی تو ساز و سوزم را؟
هزار بارشنیـــــدم شدی زکرده پشیمان
مرا ببین و غم و داغ شب فروزم را
گیتی رسائی
عزیزم دوستت دارم ولی با ترس و پنــــــهانی
که پنهان کردنٍ یک عشق یعنی اوج ویـــــــرانی !
دلم رنج عجــــــیبی مــی برد از دوری ات ، اما
نجابت می کند ماننـــــد بانو هــــای ایرانی ...
تحـــــــــمل کردن این راز از من زن نمــی سازد !
که روزی خسته خواهد شد دل از اندوه طولانی
غمت را می خورد هر شب دل نازک تر از شیشه
تو سنگــی را نمی خواهی کنار شیشه بنشانی !!
مرا باور کنـــــــی ، شاید ، به راه عـشق برگردم ...
نه از این دســـت باورهای مردم در مــــــسلمانی!
" عزیزم دوستــــت دارم " ، غم این جمله را دیدی؟
تفاوت دارد ایــــــن سیلاب با شب های بارانی ...!
سها حیدری
خندند به من اگر که حالم بینند
یا از رخ مـــن درد و مـــــلالم بینند
آتــــــش به جهان زنند این بـــی خردان
گــــــــر سّرِ دل و خـــــــواب و خـــــیالم بینند
گیتی رسائی
نـــــــــگه این دل چـــــــــــه کاری آیـــــد از او
چه می خواهــــی ازین بی آب و بی رو
بجز نالیدن و عـــــــــشق آفریدن
دگر کاری ندارد اندرین کو
گیتی رسائی
کـــــــجا گردد نهـــــــان خورشید رخـــــشان؟
و یا عشــــــقی که شد در سینه پنهان ؟
چو گشــتی صیدِ عشق خانمانسور
نمی گردی رها تا دادن جان
گیتی رسائی
به آن چشـــــــمی که می بینی تو خود را
نشـــــــاید بنــگری احــــوال مـــــــارا
چنان غرقی درین ســـودا عزیزم
که گویا نیستی در عالم ما
گیتی رسائی
فراری شــــــــد دلم از کــــــویت، ای دوســت
هزاران شــکوه دارم از تو ،ای دوســــــت
به امــــــیدی که درمانـــــم تو باشی
پناهم بود دامان تو ، ای دوست
گیتی رسائی
گفتند عاشــــــــقی ، زصبــــا حرف میزنی
در عاشـــــقی ز سوز و چـرا ،حرف میزنی
گفتــــند عاشقی که زبان با دلت یکیست
اینـــسان که سوختی زکجا حرف میزنی؟
گفـــــتند عاشــقی که چنین ناله میکـنی
بی خــــود شدی زدرد و بلا حرف مــیزنی
گـــــفتند عاشـــقی که بسوزد دلت زهیچ
خاکســــــتری ،زمهر و وفا حــــــرف میزنی
گفتند عاشقی که چنین رفته ای زخویش
بـــی پاوســـــر ز رازِ بقاحرف مــــــــیزنی
گفتــــــــند عاشق و زخود نیستــــت خبر
باصـــــــــد زبان زســـوزو نوا حرف میزنی
گفــــــــتند عاشــقی ، بخدا عاشق دلم
بامـــــــن مگو که از دل ما حــرف میزنی
گفــــتند عاشقی که چنین غافلی زجان
دیوانه ای کـــه همچو"رسا" حرف میزنی
گیتی رسائی