دارم سری بگو که به راهت فــــدا کنم
جان گر طلب کنی ،به هوایت رها کنم
گفتــــی که حرف را بعمل آموزده اند
ازمــن بخواه ،تا به نهایت وفـــــا کنم ؟
گیتی رسائی
دارم سری بگو که به راهت فــــدا کنم
جان گر طلب کنی ،به هوایت رها کنم
گفتــــی که حرف را بعمل آموزده اند
ازمــن بخواه ،تا به نهایت وفـــــا کنم ؟
گیتی رسائی
ما را دل تنگیست درین بارگه عـــشق
هرلحظه درنگیست درین دارگه عشق
بیهـــــوده سفر بود ، نبردیــم نصیبی
هرروز به رنگیست درین تارگه عشق
گیتی رسائی
عـــشق یـــعنـــی کـــه نبـــودن در بـــود
ظـــاهـــر آســـوده و آخـــر نـــابـــود
بـــی تمـــنا هـــمه هســتی دادن
فکر عاشق بجز این کار نبود
گیتی رسائی
سوختم زآتشت ای جان نظری
گشـــــته ام گوش به فرمان خبری
جان به لب آمــــده طـــــاقت طاق اسـت
رفـــــــت گــــر بــــــود ز ایـــــمان اثــــــــــــری
گیتی رسائی
مدیــــــــون تــــــــوام اگـــــر رهایــــــــت بکــــــــــنم
وز جور و جـــــــفای تو شــــــــــکایت بکــــــــنم
تاهســـــــت جهان ،من چنین خواهم کرد
پیش همگان زتو حکایت بکنم
گیتی رسائی
هزار غم به دلم مانده از غم دوران
چنان نشسته به جان، نیست قابل جبران
نگفته ام به کسی چون دوا زگفتن نیست
همان به است بماند به سینه ام پنهان
گیتی رسائی
دل به ما نســپرده ای ؟ خوشحال باش و حال کن
شـــــــور برپا کرده ای؟ خوشــحال باش و حال کن
ما درین ســـــــوداگریها خویشـــــــتن را باختـــیم
برده ای ؟ آزرده ای ؟ خوشــــــحال باش و حال کن
گیتی رسائی
چو آمد عشق دردم چاره می کرد
دل دیوانه ام صد پاره می کرد
سر سودا ندارم مستِ مستم
نه یکباره ببین صد پاره می کرد
گیتی رسائی
ز آتشی که نشاندی به جان من ، دودم
که لحــــظه ای به خدا در بَرَت نیاسودم
فغان و درد مرابــــود حاصلم زین عـشق
خیال هســـت که هستم ، ولیک نابودم
گیتی رسائی
دوای درد ، گفــــــــتن نیـــــــست ، دانـــــم
شنیــــــدن همچو دیدن نـیـــست ، دانم
دلـــی دارم چو دریا پر ز طـــــــوفان
ازین طوفان رهیدن نیست دانم
گیتی رسائی
ما را به جهان نیست هوس بودن و ماندن
هـــــــــــر روز شده کار جـــــهان درد خوراندن
عمریست که از خــــوب و بدش دســـــت کشیدیم
مـــــــــــــا را ندهد لـــــــــــــذت از بند رهـــــــــــــــــاندن
گیتی رسائی
به تنهائی گرفتم خو ، عجیب است
دل تنها درین عالم غریب است
فقط من هستم و من هستم و من
غم و محنت به درد من طبیب است
گیتی رسائی
مزه کردن در مقام عشق نیست
عشق را باید که یکجا سرکشید
مست باید بود تاشد مست تر
بی پرو بی بال باید پر کشید
گیتی رسائی
چه بعد از ظهر زیبائی
فقط کم داشت چشمان شما را
چرا شب شد نمیدانم خدایا
که من بی تابِ بی تابم هنوزم
ستاره چشمکی بیهوده اما
نمانده حسرتی دیگر به دنیا
توَهُم بود ، یا رویا ی زیبا
که دیدم باز چشمان شمارا
گیتی رسائی
گاهگاهی با دل غــــــــمدیده صحبت می کنم
پیش رویش می نشینم ، درد قسمت می کنم
عاقبـــــت همدرد می گردیم دراین گـــــیرو دار
نیســـــت چاره درد را تسهیم نسبت می کنم
گیتی رسائی
آزاده بوده ام تو اسیــرم نموده ای
افســـوس می خورم تونصیبم نبوده ای
یک عمــــــر رفت درپی افسوسهای من
بی تاب بوده ام به شکیبم فزوده ای
گــــــیــتی رســــــــــائـــــی
نـــــــباشد جای ناله ، حــال اینست
همیــن حال و همــــین احوال، اینست
و نالـــــیدن ندارد ســــــود زیرا
که جبــر است این جهان، اشکال اینست
گیتی رسائی
هرگز زدل ما خبری نیست ترا
درحسرت ما چشم تری نیست ترا
گفتی که به غمخواری ما آمده ای
اما به کجائی ؟ اثری نیست ترا
گیتی رسائی
زچه مُردَم؟ که مُردَم از غم دل
که گـــــشتم مــــبتلا بر مــاتم دل
نمی دانم چـــــــه دردی زد به جـــــــــــانم
که ســــــــــــــــوز وآه گــــــــشته هــــمدم دل
گیتی رسائی
مپرس از من چرا دیوانه هستم ؟
غـــــرورم را به پای تو شکـــستم
نگـاهــــت طــــــــاقتم را طـــــــاق کرده
همــــــــــین بودســـــــت گویا ســــــــرنوشتم
گیتی رسائی
در دیار عشق باید سوختن
لب ز شکوه گاه باید دوخـــتن
عاشــــــقان را دیده خوناب دل است
کار عاشــــــــــق نـیـــــــست پند آمـــــوختن
گـــــــــــیـــــــــــتـــــــــــی رســــــــــــــائـــــــــــــــی
هرچـــــــند زدی تو آتشم ، بـــــاز هنوز
مجنون صـــــــفتانه عاشقم ، بـــاز هنوز
دیوانه تر از من به کجاخواهی یــافت؟
مُردَســــــــت دلم به سینه ام ، باز هنوز
گیتی رسائی
سخت بود از خود گذشتن ، لیک می باید گذشت
ناخوشایند اســــــت حالم ، لیک مــــی باید گذشت
با لســــــان الغـــــیــــــب گفتم حال روز خویشتن
خواجه شیراز با مـــــــن گفت ، مــی باید گذشت
گیتی رسائی
در خیالت بودم و از خویش بودم بی خبر
کاش میشد از توواز عشق میکردم حذر
لیک درمن اختیاری نیست توعاشق کُشی
بی خبر بودم که تو کردی زچشمانم گذر
گیتی رسائی
گاه گاهی که به خود می نگرم
دلقکم مست . زخود بی خبرم
مستیم نیست زجام و دف و نی
آتشی هست که زد بر جگرم
گیتی رسائی
بیا جانان بیا پا بر سرم نه
فنا گشـــــتم ، بیا جان بر تنم ده
مپرس از مـــــــن چرا از خود بریدم
که مــــــردن زینهــــــــمه غم خــــــوردنم به
گیـــــــتی رســــــــائی