جام اجل

از عشق به نا کجا رسیدیم

از خویش فراتر گزیدیم

فریاد زدیم نا شیانه

از چرخ و زگردش زمانه

دادیم زدست هرچه دادند

صد سنگ به راه ما نهادند

دیدند که ناتوان و زاریم

در خویش خمیده بی قراریم

دربسته بُدیم و سنگ خوردیم

هی بار به روی بار بردیم

چون وازدگان بی سرانجام

مردیم و نبرده از جهان کام

گفتند که زنده ایم اما

جز حسرت و غم نمانده از ما

گردیده رکاسه صبر سرریز

ای مرغ اجل دگر به پا خیز

من همچو"رسا" کشم به آغوش

آن جام که میدهی کنم نوش

#گیتی_رسائی