با دو چشم اشکبار
من دل صد پاره را هرشب نشستم
دوختم
وصله های رنگ رنگ بردل
زدم
گاه زرد و گاه سرخ و گاه سبز
رنگ هر وصله به رنگ حال و
روز دل زدم
وصله ی دلواپسی ها
رنگ زرد
صورتی رنگ وصال یار بود
رنگ آبی رنگ دریای خیال
وصله ی روز خوشیها سبز
بود
وای رنگ سبزِ وصله سرخ
شد
خون دل بر دستهای من
نشست
سرخ شد آن وصله ی
سبزینه رنگ
روز هجران نرم نرمک میرسد
رنگ سرخ وصله رنگ روز درد
تا ابد وصله به رنگ سرخ ماند
سوزنم چون یادگاری روی
دل جامانده است
در دل که نــــــشست هرکه ، صاحـــــــــبدل شد
دریاســـــــت دل غـــــــمین و، او ساحل شد
هرمــــــــوج نشانه ای ز آرامــــــش یار
مهمان برسیدو ، دل زغم غافل شد
دریاست دلم ؛ غم تو ســـاحل ؛ من آب
چون قایق بشــــــکسته ام اندر مرداب
تاکی زتو بشنوم نـــــه و؛ خون بخورم؟
من آتش عشقم و ؛توهمچون سرداب
دل سپــــــردن همـــــیشه آسان نیست
دل همیشه که تحــــــت فــرمان نیست
ناخـــــلف تر ز دل ندیـــــــده کــسی
ازمــــــن و از شما که پـــــنهان نیست
ســــــــالــــها درد با دلــــــم خــــــــو کــرد
وآن سپــــــس با غم و جــــــفا خو کرد
حاصل عمر و هستی ام این شد
با دو صد درد بی دوا خو کرد
مـــــن آن باران و بـــــــــرف داغدارم
بــــــه باریدن ز ابر غــــــم دچــــــارم
زمانـــــی ابر بـــــــودم جــــــای باران
کــــــنون بارم تـــــو گوئــــی وامدارم
چه خوش باشد که گردم ساکن موج
که مــــــن جانی زجنــــــس آب دارم
کـــــنم ســـیراب هر لب تشنه ای را
بـــــخود بالم که هــــــمرنگ بهــــارم
بِــــــشُو یم روی گل با بارش خویـــش
هــــــزاران نقـــــش بندم بـــــر نگارم
گــــــهی گــــــــردم نشان باد و بوران
ســـــــیاهی ارمـــــــغان آرد غـــــبارم
نمیـــــــخواهم که باشـــــم آن زمانها
چه ســـــازم نیـــــــست آرام و قرارم
مــــــنم آن قــــــــطره ی رخشان باران
گـــــــهی دریا گــــــهی در رهـــگذارم
از آن ترســــــم بیـــــفتم بر خس و خار
"رســـــــا" آنگه تو دانـــــی حـــال زارم
ما را تـــــــو خــریده ای به یک ناز نگاه
بفروخته ای به ناله و حـــسرت و آه
زین دادو ستـــد چه سود کردی جانا؟
ایــــــکاش که بودی از دل مــــن آگاه
شب و روزم شــــــــده با ترس اَجین
سرکشیدســــــت به دل آتــش کین
ســـــــوزدم آتــــــش و می افروزدم
وه چه تلخ است خطوطش به جبین
هـــــــمه گفتند و ، شنــــــیدیم همه
چاره ای نیــــــست بغیر از تمــــکین
گرچــــــه گهواره شروعـــی زیباست
هســــــت پایان رهـــــــش تلخترین
وه "رســـــــا" دل مده بر دور فلک
هســـــــت آرامــــش ما زیر زمین
رفـــــتم که تو یار مـــــن نباشـــــی
خارم ، توکـــنار مــن نبـــــــاشی
حیف از تو به آتشـــم بسوزی
هرچند از آن من نباشی
دیدم ترا ،چه سود؟ هوس رفته از دلم
حسرت نمیخورم که نفس رفته از دلم
من در سکوت مـــــرگ ندارم صدا دگر
آزادی از درون قفـــــس رفــــته از دلـم
بر عرش بُدَم ، خاکِ زمینم کردی
دریابُدَم و ، آیـــــــنه بینــــــم کـــردی
لبخند مزن ،نمک به زخـــمم تومـــــپاش
مـــــن مـــــاه بُدَم ، ســــــتاره چیـــــنم کردی
شدم افسانه در چشــــم خلایق
به بستان آتشی همچون شقایق
مرا افسوس دســــتِ کم گـرفتی
نبودی عاشقی در عشق صــادق
شدی همبازی دل ، مست بودم
وزین بازیچه ها سر مست بودم
ندانســـــتم که آتش بازیست این
توبگذشتی و ، من پابســـت بودم
با حضور تو زندگی سخت است
بی حضورت زندگانی سرد
من چه هستم ؟ نشان سرگردان
گم شده در غبار بی پایان
من نه آنم ، نه این ، نمیدانم
رفته از دست کفر و ایمانم
کاش میشد زدل زنم فریاد
داد اینست؟؟؟ وای از بیداد
شراب ناب نخواهم ، ز چشم تو مـــستم
چنان ز خویش برفتم که از جـــهان رستم
مزن تو طعنه به مـــــــن؛ جام باز میخواهم
نه جام ، شیشه ی عمرم بده تو دردســتم
رویا های تنهائی - کو هنر؟؟
نـــــیستم شـــــادان من از دنیای خویش
در بَرَم مــــــانده دلی ؛غـــمگین و ریــــش
آســـــــمانـــــم گاه ســـــــــرخ و ، گاه زرد
من چــــنینم ، کـــــس نباشــــــد آگـــهیش
در هــــمین حــال و هـــــــوا دل می تپــــــد
نیســــــت دیگر طاقـــــتم از هست خویش
رفــــت دینــــــــم ، خالی از ایمـــــــان شدم
درد گــَــــشته دین .، غمها گــــــشته کیــش
آری این دنیـــــــــا هـــــمین هیچ است هیچ
قطره ای نوش اســــــت ،باقی هست نیش
کــو هنر؟ تا غـــــــم به شـــــــادی بســــــپُرَم
ونــدران ســـــــودا نـــــمایم بنـــــــدگــــــیش
گو"رســــــــا" دیوانگــــــی هـــــم عالمیست
گـــــــرگ هــم باشی ز تو ســــــــازند میش
درد را با درد می کردم دوا
این بود رسم همه درمانده ها
تا خدا هست و خدائی مـــــیکند
هست این آتش به پا در ســــینه ها
نــــــشاندم خاطراتم پیــــــــش رویم
دل دیوانه ؛ میخـــــواهی بگـــویم؟
بــــــگویمبا مــــــنِ رســــواچه کردی؟
شــــــدی عاشق، مرا دیوانـــه کردی
ز روی صــــــدق با من گفـــــتگو کن
بــــــرایم کوه صـــــــبری آرزو کــــن
نمیدانـــــــی چه کـــــردی ای همآورد
نهـــــــادی روی هــردردم توصــــــددرد
ز ناکامــــــی گرفـــــتم نمره ی بیست
درین عالم زمن ناکامـــــتر کـــــیست؟
بــــــــدنیا آمـــــدم با حـــــــیله و ، رنگ
گناهم چــــیست ایدل انــــدرین جنگ؟
هــــزاران رنــــــــگ کردی تو غمم را
نـمودی کامل اکنـــــون ماتمـــــــم را
رُخَم گشـــــــته ز زردی زعــــــفرانــی
ندارد هــــــیچکــس از من نـــــشانی
"رســــــا" دارد گِلــــــه از آفریـــــــنش
که بودن هســــــت و، باشد کــمترینش
ایکاش بیائی و ، فرامـــوش کنی
آماده ام ، گــر درد دلم گوش کنی
خواهــــم که بیائی بنشینی ببرم
جانم بشود شراب و ، تو نوش کنی
ایکاش به اختیار بودم ، می بود
یا اینکه ز بودم اثری هیچ نبود
خوش بود نیامده گذر میکردم
وانگاه بهشت زیر پاهایم بود
گفتم ز عشق تو به خدا میــــبَرَم پناه
اما چه سود؟ چونکه بیفتد به تو نگاه
بردم زیاد آنچــــــه مـرا بود در خیـــال
با یک نگاه کــــرده ام اکنون دوصدگناه
من به یاد توام و ، جام دهی بر دگری
حاصلی نیست مرا، کام دهی بر دگری
سالها سوختم و، یاد تو شد مونس من
نیســــت انصاف که آرام دهـی بر دگری
گر دلم را داده ام ، این خصلت و خوی منست
با بَدَت خو کرده ام ، این خصلت و خوی منست
خنــــــده بر روی لبم صــــد ناله توی سینه ام
زندگانی این چنیـــــنی ، خصلت و خوی منست
بر ما مکن نظر ، که ندانی تو حال ما
گردون نشــــــسته تا که ببیــند،زوال ما
دادســـــــت آن دلی که اَمانم بریده اســـــت
غمـــــــهای عالمــــــیست که کـــــــرده حــلال ما
هرگاه شِکوه نمودم مرا شکست
گـفــــتم چرا؟ بگــفت که ،باشد روال ما
بســــتم زبان ود ل بنــهادم به درد خویش
آخــــــــر به باد داد به یـــــــک دَم جـــــلال مــــا
حالا منم شکسته تر از مرغکی اسیر
آزادیم چه ســـــــود؟ شکســــتست بال ما
در زندگـــــــــی نبود بجــــــــز غم نصـــــیب من
ایـــــــن روزگار کــــــــرده فقـــــــط غـــم به فال ما
دیگر نمانده حسرت بودن برای من
بد گونه ای بســــوخت به گلشن نهال ما
حرف"رســـــــــا"نشست به دل آنزمان که گفت
آنگــــــــه که رفته ایم بگـــــــــو "خوش به حــال ما"
گوئیا قاصدکی راز مرا فهمیده
خبــــــر آورده برایت، زمن غمدیده
تازگیــها همه ی خواب مـــــرا پر کردی
شــــــده ای آتـــــــش و گرمی به دلــــم آوردی
قاصدک راست بگو باچه دلش را بردی
تو چـــــه گفتی که چنـــین خاطر او آزردی
قاصــــــدک شاهد من ماه شــــــــبانگاهی بود
پیـــــــش او شِکوه نمـــــــودم که چه سان دل بربود
ماه آورد خبر آتش او سرد شده
همنــشین تو دگر تا به ابد درد شـده
قاصـــــــدک آمــــــدو ،دنیای مرا رنگین کرد
خواب دوشــــین مرا پر ز گل و، نســـــــرین کرد
قاصدک آمد و از یاد ببردم غم خویش
آنهـــــــمه درد که میـــــزد به تن و جانم نیش
قاصدک ، خواب خوشم رفت ز یاد
ماند از آنهــــــــمه لذت به تنم تنها داد
قاصـــــدک،جان "رسا" گوکه چه گفتی بااو
بار دیــــــگــــــر بــــــرو و ، باز بگــــــو، باز بگــــــو
با مهر تو روز را به شــب آوردم
در سیــنه ی خود مهر ترا پروردم
با هر نگهت به زندگــــی خندیدم
اکنون بنگر به سیـــنه ی پر دردم
