در آسمـــــــــــان خدا نیست همـــــدمی جز غم
به ناله ها نبـــــود هیچ محــــــرمی جــــزغم
زلطـــــــف حق نشدم ناامیـــــــــد در همه عمر
نبــــــــود مونس من بیـــــش یا کمی جز غم
دلم گـــــــرفت چو گفتـــــــم غمم به اهل دلی
نکــــــــرد اهل دلی هـــــیچ همرهی جز غم
شکـــــــست جام دلم ، آتـــشی به جانم زد
نـــــــزد به آتش من آب یا نمـــــی جز غـم
"رسا" بیا که به خود درد خویشتن گوئیم
که نیست همدم و همراز و مرهمی جز غم
گیتی رسائی
باتو آخـــر به چه امید توانــم بودن
شده کارت همه روح و تن من فـــرسودن
آنچنان تیشه زدی برمن و بر ریشه ی من
که مرا نیست دگر حسرت با هــم بـودن
گیتی رسائی
اگر نا مهربان با من نمی بود
اگـــــــر او سرگران با من نمی بود
دریــــــــن پایــــــان راه زنـــــــــدگانــــــــــی
چنــــــین دردی به جـــــــــان من نمــــــی بود
گیتی رسائی
در خلوت خویش گلعــــــذارت کردم
در جام دو چشـــــم سبزه زارت کردم
بنشسته به انتظار در گلشن عشق
بردامن گل . نقش و نگارت کــردم
افسوس نیامدی و مُردم در خویش
آخر تو نگفتی که ،چه کارت کردم ؟
خشکیدبه دست من گل سرخ امید
این بود تـــــــــمام من. نـثارت کردم
درحسرت یک لحظه زخودبگسستم
دادم به خود امیــــــــد شکارت کردم
دیدم که تو زیرلب چنین می گفتی
آتــش زدمــــــت و بـــــــیقرارت کردم
امروز "رسا" شکست در خویشتنش
تو بردی و گفتی که قمارت کـــردم
گیتی رسائی
همه گفتند که عشق آمد و بیــــــمار شـــدیم
بر در خانه ی معشوقه ی خود خوار شدیم
تو مـــرا بین که ننالم ز گرفـــــــتار شـــــــدن
من و دل بر سر کوی تو خس و خار شدیم
گیتی رسائی
لبت شیرین و مویت دلفریب است
بسوی من نگاهت بس غریب است
هزاران عــــــشوه می ریزد جــــمالت
به دل کارِ منِ مسکین نهیب است
گیتی رسائی
هوس رنگ پائـــیز کرده دلم
وز تب عشق لبریز کرده دلـم
داستانهــای با تو بودن را
چه غــم انگــیز کرده دلم
گیتی رسائی
بی دوا دردیــــست درد عاشقی
چون شدی عاشق ز دنــیا فارغی
نیست داروئی که درمــانت کند
گر بــهر دردی طــبیبی حاذقی
گیتی رسائی
مـــــن ز آتـــــش داغ را انـــــدوختم
خویشتــن را با شرارش ســـــوختم
گشته ام رسوا به پیش این وآن
در کلاس عشق درد آموختم
گیتی رسائی
رنگ میــــــبازم که میـــــــبینم کنـــــار دیــــــگری
میبــــــری از او چنان دل را .که از ما میـــبری
عادت عاشـــق کُشان است اینچنینی دلبری
از دل بی طاقتـــــــم صــــــبر و قرارم میـــبری
راست میگفتی کسی چون من نشد دلدار تو
بسکه ازهر ناکس وکس بیش و کم دل میبری
گفته بودی عشوه هایت هست تنها مال من
حال می بیــــنم که از پیـــــرو جوان دل میبری
دیگر از آتــــــش نمیتـــــرسی .شدی آتشفشان
شعله هایــــــت را به طاق آســــــمانها میبری
می گـــــریزم از نگاهـــــت نیـــست اما همتی
گوی سبـــــــقت در نظــــــر بازی ز رندان میبری
گر "رسا" باشد حریف تو؟ خیالی بیش نیست
اندریــــــن سودا گری جانش به یغـــــــما میبری
گیتی رسائی
گفتم دلکم، سوز و سازی بکنیم
با هم به هوای عشق بازی بکنیم
بامن سر ساختن نداری گویا
ای کاش کمی راز و نیازی بکنیم
گیتی رسائی
آســــــان نبوده اینـــکه جلای وطن کنم
یا بی خـــــــیال رخت اجانب به تن کنم
آخر نبــود چاره چه ســــــازم درین دیار؟
بهتر بود که ترک دل و جان و تن کنم
گیتی رسائی
دل مال منست . اختیارش باتو
این خانه ی ماست اعتبارش با تو
بی تو همه چیز هیچ و دنیا پوچ است
باغیســـــــت مـــــــرا .گل و بهـــــــارش با تـــو
گیتی رسائی
بیداد توئی. داد توئی . زار منم
آنکس که نشسته اندرین کار منم
بستم به تو دل ولی ندارم هوسی
بیچاره و .بینواو . بیمار منم
گیتی رسائی
دلم باز شـــــــد رنگ پائیز ؛ زرد
هوس نیست در سینه ی پر ز درد
دو پائیــــــــز در بر گرفتــه مرا
دلی مُــــرده بر روی دستان سرد
گیتی رسائی
مارا تو مکن مقایسه با دل خویش
تو گرگ جهانخواری و ما بچه ی میش
بیچارگی ماست که در بند توئیم
با آنکه زنی به جان ما صدها نیش
با دو چشم اشکبار
من دل صد پاره را هرشب نشستم
دوختم
وصله های رنگ رنگ بردل
زدم
گاه زرد و گاه سرخ و گاه سبز
رنگ هر وصله به رنگ حال و
روز دل زدم
وصله ی دلواپسی ها
رنگ زرد
صورتی رنگ وصال یار بود
رنگ آبی رنگ دریای خیال
وصله ی روز خوشیها سبز
بود
وای رنگ سبزِ وصله سرخ
شد
خون دل بر دستهای من
نشست
سرخ شد آن وصله ی
سبزینه رنگ
روز هجران نرم نرمک میرسد
رنگ سرخ وصله رنگ روز درد
تا ابد وصله به رنگ سرخ ماند
سوزنم چون یادگاری روی
دل جامانده است
در دل که نــــــشست هرکه ، صاحـــــــــبدل شد
دریاســـــــت دل غـــــــمین و، او ساحل شد
هرمــــــــوج نشانه ای ز آرامــــــش یار
مهمان برسیدو ، دل زغم غافل شد
دریاست دلم ؛ غم تو ســـاحل ؛ من آب
چون قایق بشــــــکسته ام اندر مرداب
تاکی زتو بشنوم نـــــه و؛ خون بخورم؟
من آتش عشقم و ؛توهمچون سرداب
دل سپــــــردن همـــــیشه آسان نیست
دل همیشه که تحــــــت فــرمان نیست
ناخـــــلف تر ز دل ندیـــــــده کــسی
ازمــــــن و از شما که پـــــنهان نیست
ســــــــالــــها درد با دلــــــم خــــــــو کــرد
وآن سپــــــس با غم و جــــــفا خو کرد
حاصل عمر و هستی ام این شد
با دو صد درد بی دوا خو کرد
مـــــن آن باران و بـــــــــرف داغدارم
بــــــه باریدن ز ابر غــــــم دچــــــارم
زمانـــــی ابر بـــــــودم جــــــای باران
کــــــنون بارم تـــــو گوئــــی وامدارم
چه خوش باشد که گردم ساکن موج
که مــــــن جانی زجنــــــس آب دارم
کـــــنم ســـیراب هر لب تشنه ای را
بـــــخود بالم که هــــــمرنگ بهــــارم
بِــــــشُو یم روی گل با بارش خویـــش
هــــــزاران نقـــــش بندم بـــــر نگارم
گــــــهی گــــــــردم نشان باد و بوران
ســـــــیاهی ارمـــــــغان آرد غـــــبارم
نمیـــــــخواهم که باشـــــم آن زمانها
چه ســـــازم نیـــــــست آرام و قرارم
مــــــنم آن قــــــــطره ی رخشان باران
گـــــــهی دریا گــــــهی در رهـــگذارم
از آن ترســــــم بیـــــفتم بر خس و خار
"رســـــــا" آنگه تو دانـــــی حـــال زارم
ما را تـــــــو خــریده ای به یک ناز نگاه
بفروخته ای به ناله و حـــسرت و آه
زین دادو ستـــد چه سود کردی جانا؟
ایــــــکاش که بودی از دل مــــن آگاه
شب و روزم شــــــــده با ترس اَجین
سرکشیدســــــت به دل آتــش کین
ســـــــوزدم آتــــــش و می افروزدم
وه چه تلخ است خطوطش به جبین
هـــــــمه گفتند و ، شنــــــیدیم همه
چاره ای نیــــــست بغیر از تمــــکین
گرچــــــه گهواره شروعـــی زیباست
هســــــت پایان رهـــــــش تلخترین
وه "رســـــــا" دل مده بر دور فلک
هســـــــت آرامــــش ما زیر زمین
رفـــــتم که تو یار مـــــن نباشـــــی
خارم ، توکـــنار مــن نبـــــــاشی
حیف از تو به آتشـــم بسوزی
هرچند از آن من نباشی
دیدم ترا ،چه سود؟ هوس رفته از دلم
حسرت نمیخورم که نفس رفته از دلم
من در سکوت مـــــرگ ندارم صدا دگر
آزادی از درون قفـــــس رفــــته از دلـم
بر عرش بُدَم ، خاکِ زمینم کردی
دریابُدَم و ، آیـــــــنه بینــــــم کـــردی
لبخند مزن ،نمک به زخـــمم تومـــــپاش
مـــــن مـــــاه بُدَم ، ســــــتاره چیـــــنم کردی
شدم افسانه در چشــــم خلایق
به بستان آتشی همچون شقایق
مرا افسوس دســــتِ کم گـرفتی
نبودی عاشقی در عشق صــادق
