به حال خویش بنالم

به حال خویــــــش بنالم ، که نیــــست همدردی

بهر نفــــــس که کــــشم ،آیداز درون دردی

هزاردرد چنان خـــــــفته است در جانم

نبود و نیست مرا قدرت هماوردی

گیتی رسائی

مست ِ مست توئیم

نداده ای تو شرابی و ؛ مستِ مســـــــتِ توئیم

به یک نگـــــاهِ تو عمریست؛ پای بست توئیم

به لحــــــــظه ای نــشدیم میهمان چـــشمانت

وفای ماست که چون موم ؛ خامِ دست توئیم

گیتی رسائی

غم درماندگی

تا نباشی مثل من ، در نمی یابی مرا

اشک سرخم را نمی دانی ز چیست

راز رنگ  زرد را

راز تنهائی و زخم سرد را

راز پژمردن میان سبزه زار

راز افسردن به هنگام بهار

تانباشی مثل من

در نمی یابی مرا

بی نیازی را ببین درمن چه غوغا میکند

باشکفتن فصلها درپیش ماست

لبک با غم خو گرفتن کیش ماست

سالها باید. سالها باید که تو از ماشوی

تا نباشی مثل من هرگز نمی یابی مرا

چون "رسا" دراین گذار زندگی

کی تو می فهمی غم درماندگی؟؟؟

سر به سر دردم

سر به سر دردم ، ندانی حال من

آتشم اینست، این احوال من

تا زمان بی تو بودن ، بوده ام

تا شدم پروانه ، گم شد بال من

گیتی رسائی

آفتابین روز

آفتابین روز هم ، روح مـــرا روشــــــن نکرد

روی گل با هیچ رنگی دیده را روشن نکرد

کاش آسان بود دل دادن چو دانه  زیر خاک

چشم دل را عشقِ دیدار صباروشن  نکرد

گیتی رسائی

خواب رفته از سرم

خواب رفته از سرم

دل نشسته در برم

چشم را می بندم و بر بادبانی از خیال

قلب شب را می شکافم با خیال

شعله های اندرونم ،همچو نوری

می نشیند بر شبم

شام را چون روز روشن می کند

می نویسم لیک پایانی نمی بینم هنوز

شب که شد ، از درد خود هم پافراتر می نهم

دردیاران، سوزهجران، غصه بیماری همسایه و

بیماران دارن ، ناله هاو حسرت و کین فراوان

رنگ رنگ و، جور واجور و، هزاران

خواب رفته از سرم ، دل شکسته در برم

گیتی رسائی

چشم خمار

دردم اگر یکیــــست ، هزارش نمــــــوده ای

چشم سیاه خویش ، خمارش نمـــــوده ای

فکـری بکن بـــه حال دل ، دلشکسته گان

هردل که دیده ای تو شــکارش نموده ای

گیتی رسائی

سراغت را گرفتم

سراغــــت را گرفــــتم از مـــــــه و مــــــــهر

که تا شـــــــاید بیــــفتد چـــــــهر برچهر

ندانستم رفیــــــقان کیــــــنه ورزند

جدایت میکنند با حیله و سِحر

گیتی رسائی

گرفتار

مـــا را تو زدست رفته پندار

دســــــــت از ســـر ما دگر تو بردار

دادیــــــــم به راهـــــــت دل و دیــــن را

هســـــــتیم هـــــــنوز هــــــــم گــــــرفتـــــــار

گیتی رسائی

ز بعد رفتن تو

نــــــظر به غیــــر میانداز ، زانکه می سوزم

نی ام چنان که تو بینی.چو شعله در سوزم

خدای دانـــد و دل بعـــــــد رفتنــــت هرگز

نیـــــــاید از دو لبم جـــــز غم جگر سوزم

ولـــــــی هنـــــــوز به دیدارت آرزومندم

به حســـرتت بنشستم اگر چه لب دوزم

دل از خیال تو فارغ نشد چه باید کرد؟

به مکتب تو و ، عشق تو دانش آموزم

روا مدار شوم آب من زسرچون شمع

اگرچه در غم عشقت همیشه پیروزم

"رســـــــا" بگفت ز بعدت نبـــــود آرامش

که مـــــــن به مرغ ســـحردرس باید آمـوزم

گیتی رسائی

داغ شب فروز

نیـــــــامدی و نــــــــدیدی تو حـــــــال و روزم را

چه حاصل اســت بدانی تو ساز و سوزم را؟

هزار بارشنیـــــدم شدی زکرده پشیمان

مرا ببین و غم و داغ شب فروزم را

گیتی رسائی

عزیزم دوستت دارم ولی با ترس و پنهانی

عزیزم دوستت دارم ولی با ترس و پنــــــهانی 

که پنهان کردنٍ یک عشق یعنی اوج ویـــــــرانی !

 

دلم رنج عجــــــیبی مــی برد از دوری ات ، اما 

نجابت می کند ماننـــــد بانو هــــای ایرانی ...

 

تحـــــــــمل کردن این راز از من زن نمــی سازد !

که روزی خسته خواهد شد دل از اندوه طولانی

 

غمت را می خورد هر شب دل نازک تر از شیشه

تو سنگــی را نمی خواهی کنار شیشه بنشانی !!

 

مرا باور کنـــــــی ، شاید ، به راه عـشق برگردم ...

نه از این دســـت باورهای مردم در مــــــسلمانی!

 

" عزیزم دوستــــت دارم " ، غم این جمله را دیدی؟

تفاوت دارد ایــــــن سیلاب با شب های بارانی ...!

سها حیدری

 

بی خردان

خندند به من اگر که حالم بینند

یا از رخ مـــن درد و مـــــلالم بینند

آتــــــش به جهان زنند این بـــی خردان

گــــــــر سّرِ دل و خـــــــواب و خـــــیالم بینند

گیتی رسائی

دل بی آبرو

نـــــــــگه این دل چـــــــــــه کاری آیـــــد از او

چه می خواهــــی ازین بی آب و بی رو

بجز نالیدن و عـــــــــشق آفریدن

دگر کاری ندارد اندرین کو

گیتی رسائی

صید عشق

کـــــــجا گردد نهـــــــان خورشید رخـــــشان؟

و یا عشــــــقی که شد در سینه پنهان ؟

چو گشــتی صیدِ عشق خانمانسور

نمی گردی رها تا دادن جان

گیتی رسائی

چنان غرقی

به آن چشـــــــمی که می بینی تو خود را

نشـــــــاید بنــگری احــــوال مـــــــارا

چنان غرقی درین ســـودا عزیزم

که گویا نیستی در عالم ما

گیتی رسائی

دل بریدن

مــــــن نیازم به تو بیــــــــش از نفس است

همـــــــه دنیا ز بـــرایم قفــــــــس است

هــــــمچو آتش که نهـــی بردل یخ

دل بریدن زهوایت هوس است

گیتی رسائی

آرزوی من

آرزویم همه این است که شب تا به ســـحر

باشـــــامم شود ای ماه . به مانند ســــحر

مــــگذر از برم ای ماه و مـــــگردان صورت

که مرا شام شود بی تو به هنگام سحر

گیتی رسائی

ای دوست

فراری شــــــــد دلم از کــــــویت، ای دوســت

هزاران شــکوه دارم از تو ،ای دوســــــت

به امــــــیدی که درمانـــــم تو باشی

پناهم بود دامان تو ، ای دوست

گیتی رسائی

گفتند عاشقی

گفتند عاشــــــــقی ، زصبــــا حرف میزنی

در عاشـــــقی ز سوز و چـرا ،حرف میزنی

گفتــــند عاشقی که زبان با دلت یکیست

اینـــسان که سوختی زکجا حرف میزنی؟

گفـــــتند عاشــقی که چنین ناله میکـنی

بی خــــود شدی زدرد و بلا حرف مــیزنی

گـــــفتند عاشـــقی که بسوزد دلت زهیچ

خاکســــــتری ،زمهر و وفا حــــــرف میزنی

گفتند عاشقی که چنین رفته ای زخویش

بـــی پاوســـــر ز رازِ بقاحرف مــــــــیزنی

گفتــــــــند عاشق و زخود نیستــــت خبر

باصـــــــــد زبان زســـوزو نوا حرف میزنی

گفــــــــتند عاشــقی ، بخدا عاشق دلم

بامـــــــن مگو که از دل ما حــرف میزنی

گفــــتند عاشقی که چنین غافلی زجان

دیوانه ای کـــه همچو"رسا" حرف میزنی

گیتی رسائی

خانه خراب

دردام مرا نـــشانده و . داده عذاب

آتش به دلم زده .مــرا کرده کباب

هرلحظه مرا به بوسه ای خام کند

او مست ز جام باده .من خانه خراب

گیتی رسائی

شکایت

سبک گـــــــشتم چو کــــــردم من شـــــــکایت

چــــو گفـــــتم درد خــــود را در نـــــهایت

ندانســـــتم که پـــــایـــــانی نـــدارد

که دارد زندگانی بس حکایت

گیتی رسائی

 

شکوه از بودن

سیـــــــنه را از غصه شستم. تا رهاگردم زغم

دل به دریاهــا سپـــــــردم. تا جدا گـــــردم زغـــم

آتـش دل را نــــــــهان کـــردم ز هـــــر بیــگانه ای

صدهـــــــزاران بار مُــــردم. همـــــچنان دیوانه ای

لاله گر خونین دلـــــی دارد زمانش بیش نیـــست

آه میسوزم که همچون من به جانش نیش نیست

حســـــرتی هرگز نبردم بی خیـــــــالِ عـــشرتم

بر سیه روزان نــــــظر کردم همان شـــــــدعبرتم

گرچـــــــه داغم از تب دنیا . نمی خواهــم بسی

لیک مــیسوزم که هستم هیچ. چون خاروخسی

کـــــس نمی داندچه مـی گویم خدا داند و من

بیهـــــــده هرگزخدا داند. نمــــی گویم سخن

بسته ام عهدی که درد خویشتن پنــهان کنم

بــــــــردن این بار را شــاید چنین  جبران کنم

غـــــم نهان کردن چه حاصل رخ نمایان می کند

چون "رسا" گرلب بدوزی دیده عریان می کند

گیتی رسائی

خراب عشق

شــــکار عــــشق شـــدن بــین چـــه عالمی دارد

خـــــراب مـــــهر شــــدن بــــیش نی کـمـــی دارد

نبــین تو خـــنده ی عاشــق که عشق ســودائیست

دریــــن مــــــعامله دیــــــوانه هــــم غمـــی دارد

بـــــراه عشـــــق شتابان گـــــذر مــــکن هـــرگز

نگـــــاه کــــــن که بــــهر گوشــــــه ماتــمی دارد

زرشـــــک دیـــــدن عاشـــق جهـــــان بهــم ریزد

خوشـــــــا کســـی که درین باغ محــــــرمی دارد

هزارســـال اگر بــــــگذرد ز زخـــمـــه ی عشق

بســــــان کهـــــنه شــــرابی به دل خــــــمی دارد

"رسا "ببین که جهان عشق وعشـــق عالم توست

به خوش چـیـــن چه نیاز آنکه هـــمدهمـــــی دارد

گیتی رسائی

شرمی که برپا میکند

دیوانگیهای مرا . عشق تو زیبا میکند

رســــم است شور زندگی در سینه غوغا میکند

آتش زدی برخرمنم صدها شرر بردامنم

رنگین نمــــــودی روی من . شرمی که برپامیکند

گیتی رسائی

رنگ دل تو

هرروز دلت به رنگ و حالیست

یک روز خزانی و دگر روز بهاریست

یک روز ســفــیدی و دگـــر روز ســــیاه

انـــــــگار ترا با پــــــر طاووس قـــــــراریــــــست

گیتی رسائی

آفتابم

خــــــار و خـاشـــــــــاکم . ولی در اوجـــــــها

یک تــــــنه گم، در مـــــــیان فوجـــــــها

آفـــــــتابم زیر یک ابــر ســــــیاه

فَردِ فَردم . در میان زوجها

گیتی رسائی

چون کبوتر

من چنان غرقم و در خویش گُمَم

که دلم بَهرِ خودم میسوزد

کاش میشد بِبُرَم از منِ خویش

کاش میشد که فراموش کنم بودن را

کاش میشد که دگر باره دَمی

آن خودی را که رها از خویش است

آن خودی را که به بیگانه چوخودنزدیک است

من فراموش کنم

یاکه من

کاش میشد شکنم پیله ی خویش

قابِ یکتائی خود را شِکَنَم

چون کبوتر بشوم

رقص کنان در امواج

چون شراری نفروزم در  خویش

همچو خورشید جهانی بشوم

از خودم دور شوم

چون کبوتر

گیتی رسائی

غرق رویائی

زاشک من تو چه ترســـی. که غـــــــرق دریائی

مــــــــــن ازگذشته چه گویــــــم .تو فکر فـــردائی

مراغمـــــیســـــت کـــــه خاکــــــستر آرزو دارم

مــن اهل سوز و فراغم .تو مـــــــحو رویـــــائی

مـــــن آسمان و زمــــــینم زغـــــــــم یکی گشته

توازنــشاط و طرب گوئـــــــی ازفلان جـــــــائی

مـــــــــرا نبود امیـــــــد رهـــــائی از غــــــــم تو

به جان خـــــــــریده تنم داغ و ننـــــــگ رسوائی

نـــــــبوده ام به کــــــسی بیشتر زتو مـــــــشتاق

تـــــــوجزئی از تن ما نیســــــتی .همـــان مائی

به بــــــاور چه کــــــسی گـــنجد این حکایتها؟

که در نگـاه خــــــموشم نـــــــهفته غـــــوغائی

دلم بســــــــوخت زمانی که عقل حـــــــاکم شد

ولـــــــی چه سود که رفت از کََـــفَم شکـــــیبائی

کنـــــــون منم چو کبوتر اسیـــــــر پنجـــه ی باز

ولــــــــی خوشم که نـــــــدارم ز مـــرگ پروائی

"رســــــــا" نبوده به دردت دوا سخــــــن گفــــتن

کـــــــــه حرف بیهده هـــــــرگز نـــــگفته دانائی

گیتی رسائی

دل شکسته

گروهی با نگاهی دل ببازند

گروهی با تباهیها بسازند

گـــــــروهی ســـربهرراهـــــــی ســــــــپارند

بــــــــه راه این و آن چـــــــــاهی گــــــــذارند

گروهی دانه از هردام گیرند

به دام هرکس وناکس اسیرند

گــروهــــــی لفـــــــظ مـــی قاپد کلاشـــــــــان

ز هــر گـــــــنداب میــــــپاشد به پــــــاشـــــان

ولی من مستِ مستِ راستینم

نه آلایم به پستی آستـــــــینم

من آن مــــــــــرغم که چشم از دانه بســــــتم

قــــــفس را با چنـــــــین پتـــــــکی شـــکستم

"رسا" دارد دلی دریا نشــسته

دلش ازشیشه بودَست وشکسته

گیتی رسائی